"Kochasz potwora"

ROZDZIAŁ 7

KALA

Choć obóz Obrońców miał być bezpiecznym miejscem, to spotykały mnie w nim same okropne rzeczy. Ciągle ktoś mnie ranił i sprawiał ból.

Kochasz potwora?

 Parsknęłam śmiechem. Doskonale wiedziałam, że chodzi mu o Itzala. Dowódca Obrońców musiał się okazać się ślepcem, jeśli nie zdołał dostrzec w Królu Cieni osoby, której nie da się kochać. Akurat ja miałam setki powodów, by go nienawidzić. Zabił mi rodzinę, odebrał szansę na normalne życie, straciłam przez niego jakąkolwiek godność. Morduje ludzi na każdym kroku i gdy kiedyś jeszcze mnie ujrzy z pewnością pozbawi życia bez wahania.

Mimo wszystko te słowa sprawiły, że zaczęłam rozmyślać o tym, że pomimo tych wszystkich złych rzeczy Itzal, gdy ze mną był nie okazywał swojej… potworności. Gdybym nie wiedziała, że każdego dnia zabija setki ludzi, to pewnie czułabym się w jego siedzibie szczęśliwa. Nie był księciem na białym koniu, jego twarz była skrzywdzona przez magię, wybuchał gniewem, ale zawsze postępował ze mną delikatnie i często powtarzał, że jest gotów zrobić dla mnie wszystko. Nawet starał się to okazywać. Nie mogłam dopuścić do siebie myśli, że nigdy nie musiałam walczyć. Itzal rozkazywał walczyć nad-ludziom, lecz mi mówił, że jeśli zechcę tylko go poślubić, będę mogła zasiąść na tronie tuż obok niego. Mówił, że zostanę jego królową.

Przygryzłam wargę. Czy można kogoś jednocześnie nienawidzić i kochać? Kopnęłam w łóżko. O czym ja myślałam? Pacnęłam się dłonią w twarz. Odetchnęłam głęboko i wyrzuciłam wszystkie myśli o okropnym potworze, jakim  był Itzal, ale jego obraz ciągle powracał. Wspomnienia zaczęły zalewać moją głowę.

*sześć miesięcy temu*

Przyprowadzono mnie do wielkiej Sali zrobionej z kamienia, w której panował mrok. Na tronie przede mną siedział Król Cieni. Ukłoniłam się nisko. Jeszcze nie miałam okazji go poznać, nie wiedziałam też dlaczego mogłam dostąpić tego zaszczytu. Po chwili wyprostowałam się i obserwowałam go z daleka. Już wtedy zauważyłam jego szkaradną twarz. Miał kredowobiałą twarz, która była wyraźnym kontrastem z czarną skórą jego poddanych – Cieni. Jego włosy były długie i cienkie, delikatnymi lokami opadały na twarz.

Władca Cieni wstał ze swojego miejsca i podszedł do mnie. Nie miałam pojęcia, co go do tego skłoniło. Podszedł do mnie i mogłam się mu bliżej przyjrzeć. Chciałam krzyknąć widzieć jego oczy, które wydawały się nie mieć tęczówek, a w rzeczywistości miały mlecznoniebieski kolor. Jego usta były cienką czarną linią, która teraz wykrzywiła się w uśmiechu. Jego wystające kości policzkowe wyglądały bardzo nienaturalnie. Nie mogłam stwierdzić, ile Itzal ma lat. Na jego twarzy nie było ani jednej zmarszczki, ale widziałam w oczach zmęczenie, które było charakterystyczne dla starszych osób. Skinął do mnie głową.

– Kala Moon, czy dobrze pamiętam? – spytał mnie. Czułam do niego szacunek, ale jego szkaradność wzmagała we mnie odrazę. Nie mogłam nic poradzić na to, że się skrzywiłam. W jego oczach dostrzegłam błysk.

– Tak, wasza wysokość, ale moje nowe imię brzmi Qeten – wyjaśniłam, nie patrząc mu w oczy, lecz było to trudne. Nie zawsze zdarza się okazja do przyjrzenia się komuś tak dziwacznemu.

– Qeten, możesz na mnie spojrzeć, nie przeszkadza mi to – powiedział, a ja nie opierałam się już więcej ciekawości. Przyglądałam się dokładnie każdemu kawałkowi jego twarzy, miałam wrażenie, że on również dokładnie mnie oglądać. – Oto moja cena za magię – wyjaśnił dotykając twarzy dłonią, która wydawała się być delikatna jak porcelana. – Pewnie zastanawia cię, dlaczego cię tutaj wezwałem. Musisz wiedzieć, że nie jesteś zwykłym człowiekiem.

Pokiwałam ochoczo głową.

– Jestem nad-człowiekiem! – krzyknęłam z entuzjazmem. Itzal zaśmiał się łagodnie.

– Tak, jesteś nim. Myślę, że musimy porozmawiać. Nie bez przyczyny zdecydowałem się ciebie przemienić. Mam nadzieję, że nie gniewasz się za to, co stało się z twoją rodziną. Czasami nie mam władzy nad tym, co robią moi żołnierze. Rytuały stanowią dla nich świetną formę rozrywki, ale staram się im tłumaczyć, że to źle wpływa później na przyszłych nad-ludzi. Poza tym, musimy powiększać naszą armię. Bardzo mi przykro również z powodu twojego rodzeństwa.

Poprowadził mnie za sobą do ogrodów. Siedziba Itzala mieściła się w starym zamku jakiegoś lorda. Był to najlepiej zachowane miejsce w całym Vernas, reszta była już tylko popiołem. Splotłam dłonie za plecami i niepewnie podążałam za swoim władcą.

– Teraz moją rodziną są inni nad-ludzie. Tamto życie nie było wiele warte – powiedziałam jedynie, wzruszając ramionami.

– Byłaś szczęśliwa – mruknął tak cicho, że ledwie to usłyszałam. Kamienie na ścieżce cicho skrzypiały nam pod nogami. Itzal zatrzymał się przy krzewie bzu i wpatrywał się w białe kwiaty w ciszy przez krótką chwilę. – Chciałbym, abyś tutaj też się tak czuła. Jeśli masz jakieś życzenie, kieruj je bezpośrednio do mnie. W zamian chcę tylko, abyś pozwala zabierać się od czasu do czasu na spacery.

Mój król uśmiechnął się do mnie ciepło i pogładził swoją bladą dłonią wonny kwat bzu. Myślałam, że eksploduję ze szczęścia.

– Bardzo dziękuję, wasza wysokość. Tylko… Mój dom mieści się daleko stąd, droga do niego zajmuje mi aż dwa dni, nie wiem, czy…

Itzal odwrócił się do mnie twarzą.

– Ach, zapomniałem wspomnieć! Przecież od dzisiaj będziesz mieszkać tutaj.

Rozszerzyłam oczy ze zdziwienia.

– Ale, że… Tutaj? W zamku? Czymże sobie na to zasłużyłam?

Władca zaśmiał się pod nosem. Położył mi dłoń na ramieniu.

– Tak, od dziś to będzie twój dom. Mówiłem ci, Qeten, nie jesteś zwykłym nad-człowiekiem. A teraz pozwól, że się oddalę. Mam dużo obowiązków. Prześlę ci wiadomość przez któregoś ze strażników – rzekł i odszedł długimi krokami. Patrzyłam za nim i nie mogłam uwierzyć w jego słowa. Podeszłam do krzewu, przy którym wcześniej stał Itzal i dotknęłam jednego z kwiatów, białych jak skóra Króla Cieni.

*obecnie*

Odetchnęłam głośno, odpychając od siebie wizję. Zrozumiał teraz, co miał na myśli Itshe. Ale to nie ja go kochałam. Kochała go Qeten, a ja nie mogłam dopuścić do siebie myśli, że w końcu jesteśmy tą samą osobą. Ponownie kopnęłam w łóżku, tym razem mocniej. Poczułam ból w nodze i krzyknęłam cicho. Po chwili rzuciłam się na łóżko i wpatrywałam się w sufit. Musiałam ponownie wybudować mur dzielący mnie od wspomnień Qeten, ponieważ wizje zaczęłyby mnie zalewać, a ja nie chciałam widzieć Itzala, człowieka, który mnie zniszczył.

Stęknęłam głośno. Itshe się mylił. Qeten nie była zdolna do miłości. Mogła się przywiązać do kogoś lub czuć się wobec niego zobowiązana, ale nie mogła kochać. Sama często to sobie powtarzała. Itzal ciągle jednak powtarzał, że jest inna.

Może okłamywała się tak samo, jak ja w momencie, w którym wyobraziłam sobie, że mogę zdobyć sympatię Iana?

To w końcu tylko zdrajczyni.

Jak mogłam być tak naiwna i uważać, że można się do mnie przekonać? Byłam w końcu marną zdrajczynią. Zastanawiało mnie tylko, dlaczego pozwolił mi wygrać na ostatnim treningu. Historia o śmiechu? Nie powinnam na to zwracać na to uwagi, nie pozwalać sercu bić szybciej. Tak bardzo pragnęłam uwagi Obrońców, że musiałam przegapić szczegóły, które utwierdziłyby mnie w fakcie, że nie mogę szukać tutaj zrozumienia. Zawsze będę tą, która walczyła po złej stronie. Nie ważne ile Cieni bym zabiła, zawsze będę tą złą. Zaśmiałam się cicho. Dlaczego myślałam, że ktoś mnie zaakceptuje?

 Nadzieję na moje dobro stracił nawet sam Itshe, który teraz pragnął mojej śmierci. Obawiałam się swojej pierwszej misji. Jak nikt inny wiedziałam do czego są zdolni nad-ludzie i Cienie. Zmiażdżą mnie w pięć minut. Może gdy już zginę, ludzie zrozumieli, że nie jestem nikim innym, lecz po prostu ofiarą?

Po tej myśli chciałam trzepnąć się w twarz.

Nie jesteś ofiarą, Kalo Moon. Ilu ludzi zabiłaś? – zapytałam sama siebie. Byłam wilkiem, a nie owcą. Wszyscy zdawali się to dostrzegać, z wyjątkiem mnie samej. Byłam na tyle głupia, że sobie to po prostu w pewnym momencie wybaczyłam, zwaliłam winę na Qeten i Itzala, a nigdy nie powinnam. Musiałam w końcu zaakceptować, że choć Qeten była zła i bezwzględna, była też mną, dzieliła ze mną jedno ciało.

Może każdy z nas ma złą duszę, która ujawnia się, gdy działa Eunuel? Chociaż, jak to możliwe, że dwie tak różne skrajności mogą być po prostu tym samym? Znałam siebie na tyle, że miałam pewność, iż nie zabiłabym nikogo, kto jest niewinny. Tak jak nie chciałam pozwolić na śmierć tamtego chłopca. Qeten z radością obserwowałaby wiszące ciało jakiegokolwiek zdrajcy, który odważyłby się podnieść na nią rękę.

Ktoś zapukał do pokoju. Obudziłam się z transu i spostrzegłam, że kąt padania światła przez okno zdecydowanie się przesunął. Musiało minąć sporo czasu.

– Proszę! – zawołałam i usiadłam na łóżku. Uniosłam widok na widok Iana. Włożył głowę przez framugę.

– Jeśli nie chcesz umrzeć, to powinnaś pójść ze mną ćwiczyć – oznajmił. Nie usłyszałam w jego głosie niechęci.

Chciałam mu powiedzieć, że przecież on o to nie dba, ale postanowiłam sobie darować kąśliwych uwag i po prostu brać się do pracy, bo faktycznie walka z poziomem, którym obecnie dysponowałam wcale mi się nie uśmiechał.

Podniosłam się z łóżka i chwyciłam za swój krótki miecz. Przez cały trening nie odezwałam się do niego ani słowem. Udowodnił mi wystarczająco dosadnie, że nie zależy mu na mojej sympatii. Ale w końcu ja to rozumiałam, więc pozwoliłam mu w spokoju wykonywać obowiązki, do których należało trenowanie mnie. Skoncentrowałam się na walce i zapomniałam chwilowo o swoim zranionym sercu.

Gdy trening się skończył, oczyściłam swój miecz tak jak i siebie. Gdy już przebrana w zwykłe ubranie weszłam do domu, nikogo w nim nie zastałam. W liście zostawionym na stole przeczytałam, że Pheobe i Ian wyszli do centrum obozu. Wzruszyłam ramionami i zaczęłam czytać zadane mi przez moich nauczycieli lektury o Vernas. Miałam ich już dość, szczególnie, że zupełnie nie były mi potrzebne podczas walki, która niechybnie wydarzy się już za tydzień.

Poczułam ciarki na plecach. Ostatni raz gdy widziałam Cienia, sama nim byłam. Zawsze mnie przerażały. Nigdy nie spytałam Itzala, dlaczego tworzy te potwory. Prawdopodobnie zawsze będę przekonana, że tacy źli ludzie jak on robią po prostu złe rzeczy, niezależnie jak dobrzy się wydają w bezpośrednim kontakcie. To przecież przez niego zginęła moja rodzina, jedynie moja mała Ava ocalała.

Ian i Pheobe wrócili dopiero po zachodzie słońca. Gdy blondynka poszła zająć się nowicjuszami, zostałam sama z młodym Obrońcą. Nie patrzyłam w jego stronę, ale nie wychodziłam też z pomieszczenia. Stanął nade mną i odchrząknął. Spojrzałam na górę, w jego stronę.

– Wydaję mi się, że powinienem…? – zapytał. Wydęłam wargi i wzruszyłam ramionami. Usiadł obok mnie. – Naprawdę jest mi przykro, nigdy nie chciałem tego powiedzieć.

Parsknęłam śmiechem. Prawdziwie mnie rozbawił.

– Nie musisz przepraszać. Wszystko rozumiem. Nie musiałeś po prostu dawać mi do zrozumienia, że jest jakaś szansa na twoją przyjaźń. Wiesz, trochę boli, gdy za każdym razem pokazujesz swoje humorki. Jednego dnia zachowujesz się zupełnie normalnie, a następnego udajesz chyba siedmioletnią dziewczynkę.

Wydawał się być urażony, a ja zupełnie nie wiedziałam dlaczego. Myślałam, że zdaje sobie sprawę z tego jaki jest. Może po prostu robił to niechcący?

– Musisz wiedzieć, że nigdy nie chciałem, abyś przeze mnie czuła się źle. Ja po prostu nie do końca jestem w stanie przeskoczyć myśl, że Eunuel tak po prostu… wyparował. Nie mogę ci zaufać – wyznał, nerwowo wykręcając palce. Spiorunowałam go spojrzeniem. Rozmowa jak ta rano.

– Więc po prostu nie ufaj. Sprawiasz, że czuję się coraz bardziej zagubiona. – Spuściłam wzrok. Odetchnęłam głęboko i powstrzymałam łzy przed wypłynięciem. – Naprawdę chcę zabić Itzala. Zniszczył wszystko, nawet mnie. Tylko popatrz, kim jestem. Zdrajcą, mordercą. Wszystkim, co najgorsze. Wiem to odkąd się przebudziłam, lecz w momentach takich jak te, w których wróciła Ava, walka, którą pozwoliłeś mi wygrać… Wtedy czuję się bezpieczna i niewinna. Jakby zło tego świata mnie nie dotyczyło.

– Bardzo mi przykro – powtórzył. Spojrzał mi głęboko w oczy i szybko wyszedł z domu.

Wtedy wszystkie moje nerwy po prostu puściły i rozpłakałam się jak dziecko. Nie miałam pojęcia dlaczego akurat w tamtym momencie się załamałam. Zobaczenie Iana takiego, jakim był naprawdę było przerażające. Tak jak rano i przed chwilą. Nie mogłam pozwolić na to, żeby teraz sobie po prostu poszedł i znów wrócił do młodego mężczyzny, którego jedynym zadaniem jest zabijanie wrogów. Postanowiłam więc wyjść za nim. Stał oparty o ścianę i patrzył na mnie, jakby spodziewał się mnie zobaczyć.

– Proszę, nie rób tego znowu. Nie zmieniaj się w zabójcę, tylko pozostań szczery – błagałam. Przełknął ślinę, w jego oczach dostrzegłam strach. – Nie musisz się niczego bać, nie mogę być co prawda pewna, że wszystko dobrze się skończy, ale na pewno jakoś to będzie. Jesteś dobrym człowiekiem i wojownikiem. Nie powinnam była wpadać tak beztrosko w twoje życie. Obiecuję, że już nigdy więcej nie będę wpadać w kłopoty. Nie będę krzyczała na Itshe, będę wykonywała jego rozkazy, mogę nawet patrzeć na to, jak zabija dzieci z mojego powodu. Nie będę już nikogo krzywdzić, najwidoczniej tamten chłopiec musiał umrzeć.

Objął się ramionami. Było już ciemno, a noce były chłodne.

– Właściwie, twoja reakcja podczas egzekucji była całkiem w porządku. Nikt nie powinien patrzeć spokojnie na takie okrucieństwo – przyznał i posłał mi delikatny uśmiech.

Przygryzłam wargę i uniosłam spojrzenie w niebo, na którym pojawiały się pierwsze gwiazdy. Księżyc wychynął zza chmur.

– Czy mogę spytać, o co chodziło Itshe, gdy mówił o tym, że kochasz potwora? – zapytał po chwili ciszy. Mruknęłam niezadowolona.

– Nie jestem pewna, czy jestem gotowa o tym mówić – przyznałam. Spuściłam na niego swój wzrok. Oblizałam ze zdenerwowania wargi. Zawiał chłodny wiatr, a ja zadrżałam, gdy poczułam zimno na swoich plecach.

– Zaufanie i szczerość powinny iść w parze – rzekł, aby mnie zachęcić.

– Z pewnością pożałuję, że ci to mówię. Chyba… Myślę, że chyba chodziło mu o Itzala – szepnęłam i zmarszczyłam brwi, oczekując na jego reakcję, a była dokładnie taka, jak się spodziewałam – zupełne zdziwienie. W tym przypadku szczerość wykluczała możliwość zaufania, ale musiałam to powiedzieć głośno. Musiało to zabrzmieć, abym zrozumiała, jak bardzo absurdalne to było.

– Chyba nie do końca to rozumiem.

Spojrzałam na niego wymownie.

– A ja nie potrafię tego wytłumaczyć. To stwierdzenie jest zbyt niemożliwe, aby było prawdziwe. Nie kłamię mówiąc, że nienawidzę go z całego serca, ale… ona, Qeten, nie była dla niego zwykłym żołnierzem. Myślę, że mogłaby do niego coś czuć, gdyby nie fakt, że jako nad-człowiek nie była zdolna do miłości. Nie oceniaj mnie, sama staram się to zrozumieć.

Pokiwał głową i stęknął cicho wypuszczając powietrze.

– Muszę przyznać, że mnie zatkało – powiedział. Po chwili jednak z jego twarzy zniknął tępy wyraz zaskoczenia i pojawiła się na nim czysta ciekawość. – Cieszę się, że mi o tym powiedziałaś. Przynajmniej nie musisz teraz o to się martwić samotnie.

Uciekłam od niego spojrzeniem. Uświadomiłam sobie, że nie potrafię się uczyć na własnych błędach. Nie powinnam mu się zwierzać, znów dobry Ian zniknie i pojawi się uczciwy Obrońca, który już nigdy nie zaufa komuś tak obrzydliwemu jak ja.

– Ian, nigdy więcej nie próbuj się ode mnie odwracać. Nie będę w stanie ci kolejny raz tak po prostu wybaczyć.

Ian pokiwał głową i położył mi dłoń na ramieniu. Ten gest niespodziewanie przypominał mi dotyk Itzala. Nagle poczułam się brudna i splugawiona. 

***

Bardzo lubię ten rozdział, chociaż jest nie w moim stylu, bo całkiem przegadany. Jednak dużo tu ważnych rzeczy. Chciałam jeszcze jeden rozdział odpocząć sobie od Kali, ale nie mogłam doczekać się z dania wam odpowiedzi. Pheobe jeszcze nie wie i będzie mieć wąty do Avy jakiś czas, przynajmniej tak myślę :P

No i Kalian w pełnej krasie! Może na chwilę zostawię ten wątek w spokoju i zajmę się czymś innym? Hm, w sumie jeszcze nie wiem.

Piszcie jak wam się podobało i czy takie rozdziały też mogą być. Sama niepewnie czuję się w takich przegadanych częściach historii. Mam nadzieję, że nie było aż tak sztucznie, jak mi się wydaję.
W ogóle! To już cały miesiąc odkąd pojawił się prolog. Mam nadzieję, że rok szkolny aż tak mnie nie spowolni i że rozdziały będą pojawiać się regularnie.

Cóż, zapraszam na kolejne części, które pewnie już niedługo. 

Pozdrawiam,

Morderca.