"Królewskie komnaty"

ROZDZIAŁ 10

KALA

Bardzo dobrze czułam się w towarzystwie mojej siostry. Doskonale ją znałam i cieszyłam się, że mogłam ją mieć przy sobie. Wydawało mi się, że Ava nie może mnie niczym zaskoczyć, a jednak bardzo zdziwiłam się, gdy tak świetnie zaczęła dogadywać się z Ianem, który od razu odnalazł z nią wspólny język. Zawsze wiedziałam, że mała go uwielbia, lecz podczas rozmowy z nim była w swoim żywiole. Opowiadała mu żarty i historie, a on miał do niej dużo cierpliwości.

Niestety, sielanka nie mogła trwać długo. Względny spokój zakłóciło pojawienie się Itshe, który nie wydawał się być zadowolony. Szybko wstaliśmy z ziemi i czekaliśmy na jego słowa.

– Avalyn, Ian, chciałbym porozmawiać z Kalą na osobności – powiedział w końcu, posyłając im wymowne spojrzenie. Drowe skinął swojemu przywódcy głową i zabrał ze sobą Avalyn, kładąc jej dłoń na plecach. Odprowadziłam ich wzrokiem, który po chwili skierowałam na twarz Itshe.

Tylko nie to… Nie znowu.

Długo unikałam spotkań z nim, ale nie mogłam ukrywać się w nieskończoność. Musiałam znów przyjąć jego słowa, niezależnie od tego, jak bardzo będą dla mnie niezrozumiałe. Zacisnęłam więc pięści i pozwoliłam mu mówić. On jednak wciąż nie odzywał się do mnie, co niezmiernie mnie irytowało, bo to on zdecydował się ze mną rozmawiać.

– Dlaczego nie dbasz o moją siostrę? – spytałam go, nie wytrzymując dłużej ciszy.

– Chciałbym zaprzeczyć, ale znasz prawdę. Wiesz również, że mam dużo obowiązków i nie mogę skupiać całej swojej uwagi na Avalyn Moon. – Jak zawsze mówił spokojnym, lecz zdecydowanym głosem.

Poczułam jak nagle krew zaczyna się we mnie gotować. Mógł ją przydzielić do kogokolwiek, nie różniła się od innych dzieci niczym prócz strasznej siostry. Nadciąga wojna, a Ava zasługuje na lepsze traktowanie i wyszkolenie.

– Dlaczego więc chciałeś zostać jej mentorem? – wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

– Ponieważ jest twoją siostrą. Może okazać się bardzo pożyteczna, gdy w inny sposób nie będę mógł cię obudzić – powiedział, jakbym miała to wszystko bez trudu rozumieć. Nie wiedziałam, czy jego słowa były dla mnie zagadką dlatego, że jestem niemądra, czy dlatego, że mówił zupełnie od rzeczy.

– Przestań używać zagadek i zacznij mówić wreszcie tak, bym wszystko zrozumiała. Jak mam zrobić to co chcesz, jeśli nie znam twoich planów co do mnie?

Uśmiechnął się szelmowsko.

– Powiedzenie ci nic by nie dało. Nie uwierzyłabyś mi, nawet gdybym ofiarował za swe słowa własną głowę.

– Powiedziałam „przestań”, do cholery! – podniosłam głos.

– W tej wojnie nie będzie walczyć tylko miecz, swój czas znajdzie również magia. Zbliżają się mroczne czasy, gorsze od tych, które teraz trwają. Avalyn jest moim zapewnieniem, że wszystko pójdzie po mojej myśli. A teraz muszę próbować inaczej. Słowami.  – Spojrzałam na niego. Chciałam wyjaśnień, a on coraz bardziej mącił wody mojego umysłu.

Postanowiłam się jednak nie poddawać i skupiłam się na możliwym znaczeniu jego wypowiedzi. Jego styl bycia był niesamowicie podobny do Itzala, a słowa Króla Cieni nauczyłam się z czasem rozszyfrowywać.

Byłam ważna dla Itshe, ale to wiedziałam już odkąd postanowił darować mi wszystkie winy i pozwolił zostać w obozie. Może na samym początku ufałam jego dobrym intencjom, teraz wiedziałam, że nie zostawia on sobie miejsca na dobroć. Gdybym była bezużyteczna, z pewnością skończyłabym jak buntownicy.

Musiałam też mieć coś wspólnego z magią. Już dawno Itzal zdawał się dawać mi to do zrozumienia. Nie chciałam teraz szukać możliwych wskazówek. Obchodził mnie los Avalyn, której rolę ciężko było mi odgadnąć. Gdy jednak połączyłam już wątki, rzuciłam rozgniewane spojrzenie prosto w oczy Itshe.

– Nie waż się wykorzystać mojej siostry. W żadnym celu – warknęłam, starając się przekazać mu mową ciała, że nie skończy dobrze, gdy nie dotrzyma danej mi obietnicy.

– Kiedyś w końcu nadejdzie czas, gdy stanę przed wyborem: honor czy zwycięstwo. Znasz mnie, Kalo Moon. Wiesz, co wybiorę.

Powiedziawszy to, odwrócił się powoli z uśmiechem na ustach i odszedł niespiesznie. Musiałam kilkakrotnie policzyć do dziesięciu i wstecz, pamiętałam o głębokim oddechu. Nie potrafiłam sobie tego przyswoić. Moja siostra jest zagrożona, w miejscu, które powinno być dla niej bezpieczną przystanią. Oczywiście, nie zamierzałam jej o niczym mówić. Wydawało mi się niewłaściwym dodawanie Avie stresu i kłopotów. Dopiero niedawno powróciła z długiej tułaczki, podczas której musiała widzieć rzeczy tak okropne, że tylko ja mogłam w stanie zrozumieć jej emocje.

Itshe z każdym dniem pokazywał coraz częściej swoje drugie, mniej surowe oblicze. Przypominał wtedy Itzala, mówił nawet z podobnym akcentem. Nie miał natomiast jego klasy i choć chciał, nie potrafił tak czarować słowami jak on.

Wzdrygnęłam się, słysząc moje własne myśli w głowie. Jak mogłam z czasem w ogóle dopuszczać do siebie takie rozważania? Powinnam zastanowić się nad rozwiązaniem sytuacji z Itshe i Avą, którą przygarnął wyłącznie do tego, aby szantażować mnie… do zrobienia rzeczy, o której nie mam pojęcia.

Brawo, Itshe, za pomysłowość. W końcu jak nie będę wiedzieć o co chodzi, to z łatwością to zrobię.

Musiałam jakoś sprostać jego oczekiwaniom, oddalić niebezpieczeństwo od siostry. Dowódca Rady przy świadkach obiecywał mi bezpieczeństwo Avalyn. Ja natomiast nie zamierzałam zapominać o swojej obietnicy – jeśli skrzywdzi moją rodzinę, to go zabiję.

Mojej świadomości jednak umykało szukanie rozwiązania. Powracał obraz Itzala, który płonął mi w głowie po tym, jak doskonale rozpalił go Itshe. Zaczęłam się zastanawiać, czy on przypadkiem nie postępował świadomie w przywoływaniu wspomnień o Królu Cieni.

*sześć miesięcy wcześniej*

Skinęłam głową służącemu. Był to mały chłopiec, który nie dorósł jeszcze do walki. Podobało mi się to w Itzalu, że choć był bezwzględny w stosunku do stawiających mu się wrogów, to troszczył się o swoich poddanych i kochał ich całym sercem. Nie mógł wysłać kilkuletniego dzieciaka na front, to byłoby jak wyrok śmierci.

Chłopiec odwzajemnił mój gest, ale nie oddalił się, czekając na moje polecenie . Z szybko bijących sercem przełamałam pieczęć królewską i z trudem zaczęłam składać równo napisane literki. Nigdy nie potrafiłam zbyt dobrze czytać, nie było mi to potrzebne. Miałam wychowywać dzieci i prowadzić dom, a czytanie ludzie tacy jak ja, pozostawiali wykształconym. Umiejętność ta jednak czasami się przydawała, więc poznałam jej podstawy. Zastanawiało mnie, dlaczego król zapieczętował tak niewiele znaczącą wiadomość. Później zrozumiałam, że Itzal miał niezwykłą klasę i lubił chwalić się wszędzie swoją pozycją, a zwykły podpis nie był wystarczający.

Qeten,

Zechciej udać się do królewskich komnat. Poproś posłańca z wiadomością, aby cię przyprowadził.

Bez zastanowienia skinęłam głową służącemu. Ten nie odważył się spojrzeć mi w oczy i dał znak, abym szła za nim. Ruszyłam zatem ciemnym, kamiennym korytarzem, który oświetlany był jedynie przez słaby blask świec ustawionych w dalekich od siebie odległościach. Nie czułam jednak strachu, nie przez takie drobnostki.

Finalnie stanęłam przed ciężkimi, drewnianymi drzwiami, przed którymi stała dwójka Cieni. Nawet moje wyczulone zmysły nie usłyszały ich oddechu. Stały nieruchomo, jakby wpatrzone w przeciwległą ścianę. Z dreszczykiem podniecenia zapukałam do drzwi. Dopiero wtedy czarny potwór pochylił się i otworzył mi wejście do królewskich komnat. Itzal posiadał dostęp do ich umysłów, mógł je kontrolować, tak samo miał wpływ na moje decyzje.

Wchodząc, nie patrzyłam w twarz swojego króla. Nauczyłam się przez ten tydzień wiele o etykiecie na dworze. Obowiązywała ona nawet tutaj, gdzie większość mieszkańców nie była nawet ludźmi. Nie mogłam więc, jako zwykły żołnierz, patrzeć w oczy swojemu władcy. Oglądałam więc wypolerowaną podłogę, na której leżał średnich rozmiarów dywan. Gdy przestąpiłam próg, usłyszałam za sobą odgłos zamykanych drzwi. Kątem oka zlokalizowałam Króla Cieni wpatrzonego w widok za oknem.

– Wasza królewska mość – powiedziałam, dygając lekko. Miałam na sobie wygodną suknię, która ładnie się prezentowała, ale zdecydowanie nie była odpowiednia na wizytę u króla. Skarciłam się w myślach za swój pośpiech. Mogłam spóźnić się kilkadziesiąt minut, ale nie ryzykowałabym nieodpowiednim wyglądem. Wygładziłam tylko po drodze swoje włosy, które uczesane były w tradycyjny kok z loków, jakie nosiły niegdyś tutejsze kobiety. Ubierały i czesały mnie nad-kobiety zbyt stare lub schorowane, by walczyć. Nawet takich ludzi potrzebował w swoich szeregach Itzal. To prawda, służba nie była wyszukana, nie było też jej dużo, ale w każdym zamku takie osoby były potrzebne.

Itzal odwrócił się z uśmiechem w moją stronę. Poczułam na sobie jego spojrzenie, ale nie odważyłam się unieść głowy. Jeśli coś potrafiło przywołać mój strach, to była to tylko zła opinia tego człowieka. Bałam się nawet poruszyć w obawie, że wykonam jakiś zły ruch.

– Ostatnim razem zachowywałaś się bardziej swobodnie – wypomniał mi, a ja nie powstrzymałam głośnego oddechu. Coś źle zrobiłam. Nie powinnam aż tak spinać mięśni. Rozluźniłam się więc trochę i wpatrzyłam się w fragment ziemi tuż pod  butami Itzala.

– Przepraszam, wasza wysokość – odpowiedziałam pozbawionym emocji głosem.

– Qeten, nie musisz tak ciasno trzymać się etykiety. Wolałbym, abyś zachowywała się przy mnie naturalnie – poprosił łagodnym głosem, podchodząc bliżej mnie.

Zerknęłam na niego niepewnie, nie wiedząc już zupełnie jak mam się zachowywać.

– Naprawdę? – spytałam cicho. Król uśmiechnął się delikatnie i skinął głową. Wypuściłam z ulgą powietrze.

Skoro w końcu mogłam spojrzeć mu w twarz, zaczęłam się przyglądać. Król Cieni musiał zauważyć mój wzrok lustrujący jego kredowobiałą twarz, cienkie usta i niespotykane, straszne oczy. Był nadludzko wysoki i szczupły. Całym sobą tworzył jakby karykaturę zwykłego człowieka. Nie potrafiłam widzieć w nim nikogo więcej niż króla, którego kochałam swoim nad-ludzkim sercem, w ciele paskudnego potwora. Tylko króla potrafiłam darzyć uczuciem, tylko on się liczył jako mój pan i władca.

– Jak ci się podoba w zamku? – spytał, rozsiadając się w pięknym fotelu, który pozostał tutaj po ostatnich mieszkańcach.

– Jestem zaszczycona, że mogę tu mieszkać, ale muszę przyznać, że trochę brakuje mi walki – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Władca pokiwał głową.

– Jeśli takie jest twoje życzenie, mogę wysyłać cię na specjalne misje, w których nie będziesz musiała się narażać.

– Nie rozumiem, dlaczego jestem ważna dla waszej wysokości. Nie pochodzę ze szlachetnego rodu ani nie miałam żadnych ważnych znajomości – wyjaśniłam mu swoje wątpliwości.

– Nie chodzi o to kim byłaś, ale o to kim jesteś i kim będziesz. – Wstał z fotela i podszedł do mnie bardzo blisko, dzielił nas zaledwie mały krok. Chciałam się cofnąć, ale byłoby to obrazą dla króla. Zadarłam zatem głowę do góry i spojrzałam w jego dziwne oczy. – Mówią, że zakazany owoc smakuje najlepiej. Nigdy tego nie rozumiałem, nie wiedziałem, dlaczego ludzie wybierają opcje trudniejsze, drogi prowadzą na stromą górę. Nie rozumiałem do chwili, gdy Władcy pokazali mi ciebie w swoich wizjach. Mówią, że będziesz moją zgubą lub przyjemną, lecz bezużyteczną zdobyczą. Ja jednak nie mogłem się oprzeć i zdecydowałem się zaryzykować, sprowadzając cię tutaj. Możesz być kimś wielkim, Qeten. Możesz stać u mojego boku.

Mówiąc to, przybliżył się jeszcze bliżej, a ja obserwowałam jego twarz, na której zakwitł wyraz zadumy i wizji marzeń.

– Nie wiem, o czym mówisz, wasza wysokość.

Uśmiechnął się pobłażliwie. Położył swoją dłoń na moim ramieniu.

– Mówią, że ryzyko jest zbyt wielkie, nie warte starań. Mogę tym jednym zdaniem zaprzepaścić całe swoje życie i wszelkie starania, by uczynić świat lepszym. A jednak muszę zadać ci to pytanie, bo wszystko inne straciło dla mnie sens. Czy jesteś w stanie wziąć na swoje barki to brzemię i zostać moją królową?

Chwycił moją dłoń w obie swe ręce. Patrzyłam w jego oczy i czułam jedynie zupełne zaskoczenie. Było ono tak wielkie, że straciłam wszelką zdolność logicznego myślenia, kontrolę nad moim ciałem przejął instynkt, którego Itzal już nie kontrolował.

Wyrwałam dłoń z jego uścisku. Jego rozmarzony wyraz twarzy w mgnieniu oka zamienił się w płonący gniew. Widząc to spojrzenie, cofnęłam się kilka kroków, aż uderzyłam plecami w drzwi.

– Czy to oznacza odmowę? – spytał, zaciskając szczęki. Jego nozdrza rozszerzały się miarowo, gdy ciężko oddychał.

– Ja… muszę się zastanowić – wyjąkałam.

Drzwi za mną gwałtownie się otwarły, widać król w myślach rozkazał Cieniowi otworzyć drzwi. Wypadłam na korytarz, upadając na ziemię. Itzala od tyłu oświetlało światło z okien, prezentował się niezwykle królewsko. Patrzył na mnie z niewyobrażalną wściekłością, zaczęłam drżeć pod wpływem tego wzroku.

– Zastanawiaj się więc w swojej komnacie. Zastanów się dobrze nad odpowiedzią. Nie będę ryzykować dla czegoś tak niepewnego. – Poznałam gniew Króla Cieni. Był tak przerażający, jak to sobie wyobrażałam.

Drzwi zatrzasnęły się z ogłuszającym hukiem.

 Kala w takim momencie uroniła by setki łez. Jako Qeten jedynie wstałam i drżącymi rękami wygładziłam suknię.

 Nie mogłam się zgodzić. Itzal był moim królem, ale nie mogłam podjąć się takiej odpowiedzialności. Nie mogłam też reszty życia spędzić z daleka przypatrując się bitwom i dumnie siedzieć u boku władcy. Musiałam walczyć i zabijać, do tego zostałam stworzona.

W mojej głowie jednak narodził się szalony plan, który mógł na jakiś czas zadowolić zarówno króla, jak i mnie. Musiałam go jak najszybciej spełnić, teraz jednak król musiał ochłonąć.

Wyprostowałam się dumnie i bez oglądania się za siebie odeszłam do swoich komnat.

*obecnie*

Zaczęłam płakać, stojąc tam na środku pustej polany, gdy przypomniałam sobie drugie spotkanie Qeten z Itzalem. To wtedy się zaczęło. W tamtej chwili moja świadomość miała się zmiażdżyć i już nigdy więcej nie wrócić do poprzedniego stanu. Plan Qeten był dobry dla niej, ale niszczący dla mnie. Sprawił, że już nie mogłam odzyskać swojej niewinności sprzed przemiany. Szybko oddaliłam od siebie kolejne nadchodzące wspomnienia. Analizę ich pozostawiłam sobie na inny raz.

Nie mogłam wracać do tamtych chwil. Wyniszczały mnie i uświadamiały mi brutalną prawdę.

Ja i Qeten to tak naprawdę ta sama osoba. Było tak dlatego, że widziałam jej wspomnienia jak własne, a czym jest nasza własna historia w naszych głowach, jak nie wspomnieniami? To przeszłość mówi kim jestem, nie ważne jak inna ode mnie jest Qeten. To ona kierowała moim życiem, przez to też jest częścią mnie. Nie mogłam się pozbyć jej uczuć i emocji, były częścią śladów przeszłości, które pozostawiły miesiące spędzone na służbie u Itzala.

Kochasz potwora.

To zdanie sprawiło, że poczułam dreszcz strachu, przejmujący jak nigdy dotąd. Qeten w mojej głowie odezwała się:

– A jeśli potwór nie jest wcale taki potworny?

 ***

Jest i dycha! Nawet szybko mi poszło, bo zajęło mi to trochę ponad miesiąc. Możecie być ze mnie dumni. Teraz jednak pewnie zwolnię trochę z tempem, lecz nie obawiajcie się, będą się pojawiać kolejne części co najmniej raz na dwa tygodnie, choćby się waliło, srało i nie-wiadomo-co-robiło. 

Rozdział całkiem chyba okej, ale pisało mi się go zajebiście, muszę przyznać. Jest to dla mnie genialne doświadczenie - wchodzenie w te zawiłości Kala-Qeten. Chcę też oficjalnie podziękować Klaudii99 za natchnienie do rozdziału, bo nie byłoby tego flashbacku i rozmowy z Itshe, gdyby nie ona. Teraz pewnie częściej będę wracać do przeszłości, bo to niezwykle przyjemne.

Zachęcam do obserwowania wszystkich czytających, do wyrażania opinii na dole i ogólnie pomocy w tworzeniu tej historii. 

Dziękuję za dziesięć rozdziałów!

Morderca