"Wolna"

ROZDZIAŁ 1

KALA

*trzy miesiące później*

Jestem wolna.

Zaśmiałam się głośno z obezwładniającego poczucia szczęścia. Po miesiącach bycia zamkniętym gdzieś głęboko w sobie, w końcu byłam sobą, Kalą Moon.

Uciekałam najszybciej, jak tylko mogłam, daleko od tamtego miejsca, daleko od niego. Nigdy więcej nie chciałam być chora, widzieć jego twarzy, pozwalać mu na to wszystko. Zabiłam tylu niewinnych, nawet dzieci, zwykłych ludzi, których z uczuciem satysfakcji cięłam na kawałki. Chciało mi się płakać, ale oczy nie reagowały, nie mogłam nawet sobie ulżyć we łzach. To straszne, jak nisko upadłam. Cały czas próbowałam tłumaczyć się, że to przecież nie ja robiłam te wszystkie rzeczy, lecz ona. Po prostu Eunuel działał jak choroba, wszystko było pod kontrolą Itzala – króla Cieni. Każdym ruchem sterował on.

A jednak nienawidziłam się za to, że byłam słaba, tak długo nie mogłam się od niego uwolnić. Zmarło tylu ludzi, bo ja nie dałam rady. Zawiodłam samą siebie. Kiedy tak biegłam, omijając drzewa, ocierając sobie ręce i twarz gałęziami i liśćmi, zdałam sobie sprawę, że zostałam sama, zabił moją siostrę, brata, rodziców, podczas gdy ja patrzyłam na to wszystko, a byłam wtedy jeszcze sobą, nie tą, która chorowała.

Usiadłam pod drzewem. Brakowało mi powietrza, bardzo chciało mi się pić. Nie miałam jednak zupełnie nic. Po prostu, obudziłam się, wstałam i odeszłam. Nikt mnie nie ścigał, Itzal musiał wiedzieć, że w końcu ucieknę, że nie może mnie trzymać tam cały czas. Zdawał sobie sprawę, że nie zostanę jego królową, tak jak chciał. Dlatego nigdy nic mi nie mówił, tylko rżnął. Nie zdradził mi swoich planów ani tajemnic. Nie mówił o niczym ważnym, tylko rozkazy, a ja wszystkich słuchałam, do teraz. W końcu się otrząsnęłam, musiało to nastąpić, nad-ludzie zawsze wracali do dawnych siebie. Nigdy nie byli w pełni Cieniami.

No właśnie, Cienie. Okropne istoty, zrodzone z prochów zmarłych, bez uczuć, żądzy, czy skrupułów. Żyły tylko, by zabijać, wtedy, gdy Itzal rozkaże. Ich wygląd za każdym razem przyprawiał mnie o dreszcze, niezależnie czy byłam chora, czy nie. Byli jak ludzie pokryci czarnym materiałem. Rysy twarzy były jakby przygaszone, zasłonięte grubym materiałem. Nigdy nic nie mówiły. Były zawsze ciche i spokojne, nawet wtedy, gdy zabijały samym dotykiem. Można było je unicestwić jedynie przez odcięcie głowy lub spalenie, bo kończyny odrastały, rany goiły się zbyt szybko, aby mogły wywołać krwotok. Cienie bronić mogły się tylko ucieczką. Ich krew była srebrna, gęsta i ciepła, błyszczała się.

Najbardziej zawsze przerażał Krzyk Cienia, którym ostrzegał swoich, że znalazł człowieka. Pisk zagłuszał wszystko, obezwładniał przeciwnika. Usta rozrywały się, srebrna krew zalewała twarz, szyję i tors. Zawsze po czymś takim na ich ustach zastygał grymas złowieszczego uśmiechu.

Cienie tworzyło się na dwa sposoby – można było napoić ludzi Eunuelem lub spalić żywcem na stosie polanego tą substancją drewna. Najczęściej wybierano pierwszą opcję.  Ludzie tacy jak ja, którzy nie mogli przejść pełnej przemiany – zachodziła ona jedynie wewnątrz – gdy spłonęli, nie odradzali się ponownie. Koniec. Dednęli na amen.

Usłyszałam w oddali ludzkie głosy. Jeśli wrócili po mnie nad-ludzie, to nie będę walczyć. Mogą mnie zabić, już nie chciałam dłużej żyć, nie z tą świadomością, co potrafiłam robić, nawet jeśli byłam chora. Nie do końca pamiętałam wszystko, miałam jakby nieustającą gorączkę. Ostał się tylko zapis niektórych ważnych wspomnień. Tak naprawdę to w środku mnie był Itzal, a nie ja sama. Nie wiem, jak to robił, ale wręcz słyszałam jego myśli w mojej głowie. Sterował mną od wewnątrz. Dużo wspólnego z tym musiała mieć jakaś czarna magia. W moim ciele panował on, ktoś zupełnie obcy, nawet mój wygląd się zmienił. Byłam wyższa, silniejsza, miałam białe włosy, które teraz stopniowo wracały do swojego normalnego, czarnego koloru. Rysy twarzy były ostrzejsze, kości policzkowe bardziej wydatne. Skóra miała nienaturalny, siny odcień, ale najważniejsza zmiana zaszła w moich oczach, które zawsze pozostawały puste i zimne, jak u martwej osoby. Dzieliłam z tamtym kimś tylko wspomnienia. Nigdy nie była mną, choć czułam odpowiedzialność za to, że nie miałam odwagi się przeciwstawić, krzyknąć głośno, że już koniec, wystarczy krwi i śmierci. Może nie musiałam niczego pamiętać, może tylko Itzal specjalnie zostawił obrazy tych wydarzeń w mojej głowie, abym już zawsze były złamana, nie odzyskała swojej psychicznej siły, jaką kiedyś niewątpliwie posiadałam. Byłam ostra dla wszystkich, nikt nie mógł mnie ranić. Zrobił to on, król Cieni, odbierając mi wszystko, co się dla mnie kiedykolwiek liczyło. Rodzinę, honor, siłę. Stałam się kimś innym. Wydawać by się mogło, że umarłam w momencie, gdy podano mi Eunuel, ale nie. Powróciłam, do tego samego ciała, które należało przez tyle miesięcy do Itzala. Wziął je sobie, jako łup, a potem oddał, zniszczone, pokiereszowane. Spałam tak długo, obudzona po koszmarze, który, jak się okazało, naprawdę miał miejsce. To jak słuchanie opowieści o okropnej postaci, a potem świadomość, że to właśnie ty byłeś tym złym charakterem.

– Ktoś tam jest? – zawołał mężczyzna. Spięłam się. To był zwykły człowiek. Musiałam spróbować uciec. Nie mogłam patrzeć mu w twarz. Nie po tym, co robiłam.

Wstałam szybko, nasłuchując, z której strony nadchodzi. Pobiegłam w przeciwną. Zgromadziłam swoje ostatnie siły. Znów biegłam, tym razem na zachód od Krwawej Wieży. Udało nam się ją obronić, to był największy atak Obrońców kiedykolwiek.

Obrońcy to grupa ludzi, która nie chciała poddać się Itzalowi, więc próbowali pokrzyżować mu plany. Choć byliśmy obdarzeni nadnaturalnymi zdolnościami byli w stanie nas pokonać dzięki świetnemu wyszkoleniu. Podejrzewałam, że grupa ludzi, na którą się natknęłam to oni.

Bardzo szybko przekonałam się, że ucieczka była złym pomysłem, osłabiona i odwodniona zostałam szybko złapana. Popchnął mnie w plecy, przez co uderzyłam twarzą w ziemię, na chwilę straciłam dech w piersiach. Złączył moje ręce i przycisnął je kolanem do moich pleców. W tym momencie dobiegła do niego reszta ludzi.

– Musiała uciec niedawno – zauważyła kobieta. Widziałam tylko jej stopy, nie mogłam podnieść głowy. – Ma jeszcze białe kosmyki we włosach.

– Brawo, co dalej? – zapytał trzymający mnie Obrońca. Zrozumiałam to tak, że szkolił właśnie grupę uczniów, a ja byłam idealnym materiałem do badań.

– Nie jest już sina, zbyt silna też nie. – Na dźwięk tego głosu wstrzymałam oddech. Z tysiący Obrońców musiałam trafić akurat na niego. Chłopak, który pokonał mnie pod Wieżą. Nachylił się, aby spojrzeć mi w oczy. – Jak taka śliczna dziewczynka znalazła się wśród takich Obrońców? – zapytał szyderczo, naśladując mój ton głosu z naszego pierwszego spotkania. Wstał i kopnął mnie w bok, niezbyt mocno, ale i tak bardzo bolało. Zostanie mi siniak.

– Ian, spokojnie. Nie musisz się nad nią pastwić i tak potem będzie miała za swoje – znów powiedziała kobieta, bardzo młoda, tak wydawało mi się po jej głosie. Chyba byli tylko w trójkę.

Zamknęłam oczy i w końcu zaczęłam płakać. Zaśmiałam się przez łzy. Dopiero, gdy moje życie było naprawdę zagrożone, ogarnął mnie żal. Byłam po prostu obrzydliwa.

Związali mi ręce i nogi, pozwolili oprzeć się o drzewo.

Kobieta, a właściwie dziewczyna, była bardzo młoda, w moim wieku, a miałam osiemnaście lat. Była szczupła i wysportowana. Miała krótko obcięte, jasne włosy. Patrzyła na mnie z pogardą, tak samo jak jej nauczyciel, średniego wzrostu mężczyzna z szpakowatymi, gęstymi włosami, na twarzy pojawiły się pierwsze zmarszczki. Trzecią osobę już doskonale znałam. Wydawał się wyższy, niż mówiły wspomnienia. Spuściłam wzrok na trawę.

– Ładniutka – stwierdziła dziewczyna, opierając się o sosnę.

– Na pewno jest jej ładniej w ciemniejszych włosach – zaśmiał się Ian.

Najstarszy Obrońca podszedł do mnie, chwycił mnie za podbródek i uniósł moją twarz tak, abym mogła spojrzeć mu w oczy. Odwróciłam wzrok w inną stronę.

– Popatrz na mnie. Popatrz na mnie i powiedz, że przepraszasz, za to co zrobiłaś. Za to, że zabiłaś moich przyjaciół, krzywdziłaś ludzi. Przeproś.

Oboje wiedzieliśmy, że to nie musiałam być ja. Chodziło mu o to, że ci ludzie mieli rodziny, a ja sprawiłam, że cierpieli. Być może to ja byłam osobą, która zabiła jego przyjaciół lub ich rodziny. Nie obchodziło mnie wtedy kim byli. Zamknęłam oczy.

To tylko sen, obudź się, błagam, obudź się…

– Przepraszam – szepnęłam, mój głos był zachrypnięty. Puścił mnie i wstał. Splunął mi w twarz, po czym odszedł kilka kroków. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Chciałam mu przekazać, że to tak naprawdę nie byłam ja. Nie ja…

Ale on o to nie dbał. To ta sama twarz była ostatnim, co widzieli tamci ludzie. Moja twarz, czy jej. To dla Obrońców to samo.

– Co teraz? Zabijecie mnie? – zapytałam z wyraźnie słyszalną nadzieją.

– Jeszcze nie, najpierw zabierzemy cię do obozu. – Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie, jej oczy były zimne jak lód.

***

Nie mogłam uwierzyć, że to właśnie on musiał mnie znaleźć, chłopak spod Krwawej Wieży. To była straszna ironia losu, ale to właśnie dzięki niemu się wyleczyłam. Od naszego spotkania zaczęłam czuć poczucie winy, nasilało się wtedy, gdy musiałam zabijać na rozkazy Itzala. Nie przychodziłam już do jego sypialni, to on zaczął odwiedzać mnie. Już wtedy wiedział, że powoli odchodzę. Nie protestował ani nie chciał mnie zabić. Nie rozumiałam tego, zazwyczaj nad-ludzie nie mogli uciec. Albo następowała próba ponownej przemiany, albo delikwent musiał umrzeć. Ja uciekłam, byłam wśród nielicznych. Dlaczego samozwańczy król pozwolił mi być wolną – nie rozumiałam.

Byliśmy w części świata, w której Itzal nie miał już zasięgu, do obozu dotarliśmy konno. W czasie podróży pilnowała mnie ta dziewczyna.

– Dlaczego? – zapytała po kilku godzinach jazdy. – Dlaczego to robiłaś?

Pokręciłam głową, ale nie mogła tego zobaczyć, gdyż siedziała przede mną

– Byłam zbyt słaba… Nie było mnie – szepnęłam. Musiało to brzmieć jak bezsensowny bełkot.

– Nie rozumiem. Nie byłaś słaba, zabiłaś tylu naszych… Co się takiego stało, że uciekłaś? Twój król cię wygnał? – Parsknęła pogardliwie.

– Nie, to nie tak… Nie zrozumiesz. Nie byłam sobą, w środku byłam Cieniem, to było jak… Jak zły sen, z którego nie można się obudzić. Gdy ona unosiła moją rękę, by zabić niewinne dziecko, ja krzyczałam, chciałam stamtąd biec, ale byłam zbyt słaba. Chciałabym, aby tamten czas był tylko wielką dziurą w pamięci, żebym nie widziała tych wszystkich twarzy. – Zamknęłam oczy. – Ale pamiętam… wszystkie okropności, zamazane, z kilkoma dziurami. Tak bardzo chciałabym móc zapomnieć albo umrzeć. – Spojrzałam w jej plecy błagalnie. – Proszę, zrób to, zabij mnie. Wiem, że tego chcesz, ja również.

Odwróciła się lekko do tyłu. Patrzyła na mnie zadziwiona. Wiedziałam, że nie zrozumie. Przybrała gniewny wyraz twarzy.

– Możesz próbować się usprawiedliwiać, dla mnie jesteś nędznym robakiem, wijącym się po ziemi. Nie zasługujesz na śmierć.

Pokiwałam głową. Miała rację, musiałam odpokutować za zbrodnie. Może mnie będą torturować za informacje, których i tak nie mam, może będę musiała wykonywać jakieś ciężkie prace. Byłam w stanie przepraszać, aż się zestarzeję, ale wiedziałam, że nie będzie mi to dane.

– Wiem, sama się sobą brzydzę. Rzeczy, które robiłam… Nawet teraz, gdy zamykam oczy, widzę go. Nie masz pojęcia jaki jest. Gorszy, niż sobie wyobrażasz. Jest chory, niezrównoważony. Wydaje mu się, że jego cel jest słuszny. Tak, myśli, że wszystko, co robi jest dobre. Mi też kazał tak myśleć. Chciał dać swoim podwładnym sprawiedliwość. Jego świat to zły świat. Wiesz, mam nadzieję, że zanim umrze, on też dostanie swojej sprawiedliwości.

– Jak ktoś taki jak ty, mógł popełniać takie zbrodnie? Wyglądasz na niewinną dziewczynę.

– Nie jestem już nią. Nie, odkąd na własne oczy widziałam, jak płoną moi rodzice, a brat i siostra zabijani przez stwory mroku. Mogli się przemienić w Cienie, ale wszyscy byli odporni, jak ja. Mogliby żyć, a tylko ja tutaj jestem.

– I po tym co zrobił, nadal chciałaś mu służyć?

– Mówiłam, że nie zrozumiesz. Nigdy nie chciałam, brzydzę się nim, ale nie mogłam nic zrobić. Zamknięto mnie w moim własnym umyśle, spałam, nie wiedząc, co się dzieje. Wtedy żyła ona, stworzona przez Itzala. Była taka, jaką on ją chciał.

Zatrzymaliśmy się na granicy lasu. Dziewczyna zsiadła z konia.

– Nie wiem dlaczego, ale zaczynam ci wierzyć. Moja mama też taka była, też zachorowała. Ale ona już nie powróciła.

Podszedł do mnie jej nauczyciel i skinął głową, abym za nim podążała.

– Jesteśmy – oznajmił i brutalnie pociągnął.

Kiedy wyszłam z ciemnego lasu na światło dzienne, na chwilę mnie oślepiło, zamrugałam kilka razy. Moim oczom ukazał się wielki obóz, z dużymi namiotami ciągnącymi się prawie po horyzont. Nie miałam pojęcia, że ich wojsko jest już takie ogromne. Gromadzili wszystkich, których nie przechwyciły Cienie. Obok przebiegła grupa dzieciaków, mieli drewniane miecze.

– Nie, ostatnim razem to ja byłem Cieniem! Teraz twoja kolej – protestował naburmuszony chłopczyk.

– Ej! Patrzcie, przywieźli kogoś!

Po chwili rzuciła się na mnie czteroosobowa grupa dzieciaków, dostałam z drewnianego miecza w głowę.

– Co wy wyprawiacie?! Wynocha stąd! – krzyknął na nich mężczyzna, który mnie prowadził. Czmychnęły przed nim, śmiejąc się.

Serce mi się złamało, gdy widziałam, jak szczęśliwi byli. Na myśl o tym, że mogłam któremuś z nich zabić kogoś bliskiego, sprawiła, że spuściłam głowę ze wstydem, którego nie mogłam odczuć nigdy tak mocno, jak wtedy.

– Gdzie mnie prowadzicie? – zapytałam, będąc już zbyt słaba, aby iść daleko. Brakowało mi wody i jedzenia, minęły już trzy dni, odkąd uciekłam.

– Przed Radę. Oni zadecydują, co z tobą będzie – wyjaśniła mi jasnowłosa, młoda Obrończyni.

Ciarki przeszły po moim ciele. Choć byłam gotowa na najgorsze, wciąż nie chciałam brać odpowiedzialności za moje grzechy, jej grzechy. Mężczyzna pociągnął mnie za sobą, a ja upadłam na kolana, rozdzierając sobie skórę. Nie dałam rady już iść.

– O co chodzi? – zapytał Ian. Spojrzał na moje wysuszone usta i podkrążone oczy, dopiero teraz zauważając moje zmęczenie. Dziewczyna podała mi bukłak z wodą, którą szybko wypiłam. Nie od razu poczułam się lepiej. Starszy Obrońca i Ian wzięli mnie pod pachy i powlekli do jednego z największych namiotów. Ludzie stali na poboczu drogi i pokazywali mnie palcami swoim dzieciom, mówiąc: oto zły człowiek, który zabijał na rozkazy Itzala.