"Obroniona"

ROZDZIAŁ 2

KALA

Zanim zaczęło się przesłuchanie, dostałam trochę wody i jedzenia, poczułam się zmęczona jeszcze bardziej, ale miałam już wystarczająco energii, by stać przed Radą.

Rada składała się z trzech osób – kobiety i mężczyzny w średnim wieku oraz zgarbionego staruszka o najłagodniejszym spojrzeniu. Poczułam się wtedy strasznie mała, w tym wielkim, pustym namiocie. Stał tu tylko duży drewniany stół i trzy krzesła dla członków Rady. Szczerze, to spodziewałam się, że będzie ich więcej, a jednak ta trójka wystarczyła, żebym poczuła się onieśmielona.

– Jak ci na imię? – zapytał staruszek. Wbrew pozorom, to nie on przewodniczył Radą, a młody mężczyzna, który stał przed stołem, opierając się o niego.

– Tak dawno nikt mnie o to nie zapytał… Nazywam się Kala Moon, pochodzę z Bluerain.

– Powiedz, jak się tu znalazłaś – poprosił, przyglądając się ciekawie. Kilka rzeczy postanowiłam przemilczeć już zanim zaczęłam mówić.

– Cóż, moje miasto zostało zaatakowane przez Itzala. Moi rodzice gdy tylko dowiedzieli się, że mrok nadciąga spakowali nas i wywieźli daleko. Nas, to znaczy mnie i moje rodzeństwo. Wielu ludzi tak robiło. Chowaliśmy się po opuszczonych domostwach przez kilka lat, nikt nas nie znalazł. Ani Cienie, ani Obrońcy. – Spojrzałam po nich, zatrzymując się na chwilę w opowieści. – Oczywiście, do czasu, modliliśmy się tylko, żeby to nie była pierwsza grupa. Niestety, bogowie nie słuchali. Moja siostra i brat zginęli na moich oczach, byli na zewnątrz, gdy przybyli. Rodziców i mnie ogłuszyli i przenieśli w jakieś dziwne miejsce… Wydaję mi się, że do jakiegoś miasta, ale była to bardzo ciemna noc. Przywiązana do słupa patrzyłam, jak moi rodzice płoną, aż pozostał tylko proch. Później dali mi Eunuel. Powróciłam dopiero, gdy po dokładnie sześciu miesiącach przestał działać. Zdołałam uciec, biegłam trzy dni, z niewielkimi przerwami. Później znaleźli mnie Obrońcy i przywieźli tutaj.

Patrzyli na mnie wyczekująco, jakbym o czymś zapomniała. Powiedziałam im o mnie wszystko. Spuściłam głowę, kosmyki mokrych włosów opadły na moją twarz. Uśmiechałam się.

– Kalo Moon, a teraz część historii, która nas interesuje – rzekła kobieta, wyraźnie zniecierpliwiona.

– Dobrze, ale musicie wiedzieć, że nie byłam to ja. Nie Kala Moon. Eunuel sprawia, że do twojego ciała wstępuje nowy człowiek. Cień człowieka. Zdolny tylko myśleć tak, jak Itzal rozkaże. Gdy wróciłam do swojego ciała przez pierwsze dwie minuty nic nie pamiętałam, tylko moich płonących rodziców. Później wspomnienia zaczęły powoli do mnie wracać, stopniowo. Nie wszystkie, części z nich nigdy nie odzyskałam. Poczucie winy narastało u niej od starcia pod Krwawą Wieżą.

Ktoś z tyłu się poruszył. Podejrzewałam, że Ian, który wraz z dwójką swoich towarzyszy ciągle mnie pilnowali.

– Dobra, oszczędź nam już nużących szczegółów. Konkrety – rozkazała kobieta, opierając łokcie o blat.

– Przede wszystkim powinniście wiedzieć, że Itzal was lekceważy, szczególnie po obronie Krwawej Wieży. Póki co, chce zaprzestać podbojów i skupić się na polityce wewnętrznej. Poszukuje też ciągle ludzi odpornych na Eunuel, robi swoją upragnioną armię niezniszczalnych wojowników. Waszą szansą jest to, że nie wie, ilu was jest. Myśli, że ludzie, którzy walczyli pod Krwawą Wieżą to wszystko, co mieliście. Uważa, że rozwiązał problem. Póki co nie zależy mu na tym Półwyspie, nie ma tu dużego miasta, tylko obszary porośnięte lasami, ale w końcu zaatakuje, a kiedy już to zrobi, nie będziecie mieć żądnych szans. Krwawa Wieża to było nic w porównaniu z tym, co jeszcze ma. Udało mi się nawet usłyszeć, że wszystko zawdzięcza Władcom, składa im liczne ofiary, najczęściej nad-ludzi, którzy nie mogą już przejść drugiej przemiany.

– Ilu ma nad-ludzi? – zapytała kobieta.

– Ponad jedenaście tysięcy, a musicie wiedzieć, że ciągle ich szuka. Władcy są mu przychylni, pomagają mu we wszystkim.

– Władcy? – powtórzyła kobieta. – Jesteś pewna?

– Tak. Nie wiem, kim jest Itzal, ale zdecydowanie ma ręce brudne od czarnej magii, udało mu się dostać na Wyspę Władców. Niestety, wiem tylko tyle.

– Miejsce było chronione od wieków silnymi zaklęciami. Już setki lat nikt nie słyszał o Władcach – powiedziała z niedowierzaniem członkini Rady.

– Wiedzieliśmy, że kiedyś nadejdzie dzień, kiedy oni powrócą. Zapowiadali to, gdy tylko zostali wygnani. Zniszczą nasze szczęście, zgniotą ludzkość, aż będą władać tylko popiołami. – Stary mężczyzna, gdy mówił, patrzył przed siebie, wyraźnie głęboko zamyślony.

Nogi bardzo mnie bolały, a musiałam stać przed nimi na przesłuchaniu cały czas. Patrzyłam się prosto w oczy dowódcy Rady, mężczyzny, który nie odezwał się nawet słowem. Gdy przemówił starzec, podniósł wzrok na mnie. Patrzył się przez chwilę nieruchomo, jakby chciał sprawdzić, czy mówię prawdę. Zdenerwowana tym, że wwierca się w moją duszę, zaczęłam skubać brzeg koszuli.

– Robercie – powiedział w końcu, głębokim, niskim głosem, wciąż nie odrywał wzroku ode mnie.

– Tak? – Stanął obok mnie Obrońca, który mnie znalazł, nauczyciel Iana i blondynki.

– Choć dziewczyna z pewnością zataiła przed nami pewne fakty, to uważam, że można jej zaufać. Powierzam ją w twoje ręce.

CHOLERA JASNA.

– Ale… – zaprotestował Robert.

– Ma się dowiedzieć wszystkiego. – kontynuował, nie zwracając na niego uwagi. –Będziesz ją szkolić jak własną córkę, nic jej się nie stanie. Od teraz każdy, kto będzie chciał ją skrzywdzić, będzie musiał odpowiadać za to przede mną. Potrzebny nam jest każdy człowiek, musimy zaufać jej słowom.

– Itshe, to zły pomysł – zaprotestowała kobieta.

– Itshe nas jeszcze nigdy nie zwiódł, jeśli chodzi o ocenę ludzi. I tym razem musimy uwierzyć w to, co mówi. Kala Moon ma prawo do życia – zwrócił się do niej staruszek.

Zmarszczyłam brwi. To było bardzo nierozsądne, na ich miejscu nie ufałabym komuś takiemu jak ja. Sama sobie nie potrafiłam zaufać. Nie wyobrażałam sobie życia tutaj, życia gdziekolwiek. Wiedziałam, że pomimo ochrony Itshe nigdy nie będę tutaj bezpieczna, nie wśród ludzi, którzy widzieli dni, w których tonęłam w mroku. Nie mogłam zaprotestować, dowódca Rady wyświadczył mi ogromną łaskę, byłabym niewdzięczna, gdybym poprosiła o śmierć. Dostałam drugie życie.

– Kalo Moon, nie zmarnuj szansy. Jeden fałszywy krok, a odeślę cię tam, gdzie trwają jego rządy. Od dzisiaj nie jesteś już tamtą osobą.

– Nigdy nią nie byłam – powiedziałam cicho.

***

– Myślałem, że mnie lubi, a teraz robi mi coś takiego. Wpycha mi pod dach zdrajcę. Nie tego się spodziewałem po tylu latach służby – marudził Robert. Ian i blondynka, której imienia jeszcze nie poznałam, szli obok niego, ja wlekłam się za nimi. Zastanawiałam się, jak będzie wyglądało moje życie od teraz. Chyba mogło być tylko lepiej, prawda? Choć nie zasługiwałam na przebaczenie, to otrzymałam go aż zbyt dużo. Nienawidziłam siebie tak mocno, jak Obrońcy.

– Ojciec, daj spokój. Jakoś to będzie – pocieszył go Ian.

Obrońcy mieszkali w drewnianej chacie, z dala od reszty obozu, na skraju lasu. Dom był całkiem spory, mogłoby w nim mieszkać około pięciu osób. Był czysty i zadbany, w oknach były białe szyby, w każdym pokoju kominek. W głównym pokoju stał niewielki, drewniany stół i delikatne krzesła. Pozwolili mi usiąść. Nikt nic nie mówił, Obrońcy patrzyli się na mnie.

– Przykro mi, że akurat na was trafiło – powiedziałam w końcu. – Postaram się nie robić wam żadnych problemów.

Robert pokiwał głową. Dzięki poparciu Itshe nie patrzyli na mnie już tak wrogo. Byłam strasznie zirytowana, bo chciałam, żeby byli źli, traktowali mnie, jak na to zasłużyłam. Z drugiej strony, chciałam zdobyć ich zaufanie, nie mieć już wrogów.

– Nie martw się. Itshe wszyscy ufają, ja też. Jesteś tutaj, to znaczy, że mówisz prawdę. Mówi się o nim, że ma magiczne zdolności, dzieci się go boją, mówią, że jest Władcą. To człowiek, który nas uratuje. Musimy go słuchać, nigdy nas nie zawiódł.

– A Krwawa Wieża? – zapytałam. Nie było ludzi nieomylnych.

Blondynka się uśmiechnęła.

– Nasz ruch zadziałał tak jak powinien, Itzal myśli, że to było wszystko, na co nas stać.

– Dlaczego Itshe posłał tylu ludzi na śmierć? – Na to pytanie nikt mi nie odpowiedział.

Dzieliłam pokój z blondynką, która przedstawiła mi się jako Pheobe. Była jedyną osobą w tym domu, która wydawała się być przyjaźnie nastawiona.

– Dlaczego jesteś dla mnie miła? – spytałam, gdy już siedziałyśmy w naszym pokoju. Pheobe rozpalała ogień. – Ze względu na Itshe?

– Tak, to też, ale głównie dlatego, że po prostu… wiem, że mówisz prawdę. Moja mama nie byłą złym człowiekiem. Pewnego dnia po prostu zaczęła się dziwnie zachowywać. Później chciała mnie zabić. Wierzę, że to nie jej wina, tylko choroby. Co się działo w twojej głowie wtedy?

– Nie wiem – powiedziałam szczerze. – To było straszne. Ale chyba nie tak, jak przebywanie tutaj. Możliwe, że zabiłam tylu waszych ludzi, całe setki, szczególnie podczas starcia pod Wieżą. Muszę się teraz patrzeć wam w oczy. Kilku ludzi poznaję. Najgorsze nie było nawet zabijanie, ale patrzenie, jak niewinni ludzi, zmieniają się w potwory, nie mające już więcej żadnych uczuć, pracujące jak maszyny. Itzal nie chce już więcej Cieni, chce nad-ludzi, nieodpornych zabija od razu.

– Jaki jest Itzal? Słyszałam o nim wiele plotek, nie wiem, które są prawdziwe.  – Usiadła na swoim łóżku, przykryła nagie stopy kocem.

– Coś mu się poprzestawiało. Nie rozróżnia dobra od zła, chce uratować ludzkość, dając im nowe życie. Pragnie czasów Cieni. Może to, co powiem, będzie zaskakujące, ale… w bezpośrednim kontakcie nie wydaje się być zły. Zachowuje się jak dostojny król, chce być dobry dla poddanych. Dać im sprawiedliwość. Oczywiście to brednie, urojenia, które ma w głowie.

– Jak wygląda?

– Chyba nie jestem jeszcze gotowa, żeby o nim mówić. Powiem ci tyle, że tylko przypomina człowieka.  – Pokiwała głową. – Co będziemy jutro robić?

– Ćwiczyć. Nie jest łatwo zabić nad-ludzi. Chyba wiesz.

– Ian jest bardzo dobry, pokonał ją pod Krwawą Wieżą. Ten moment pamiętam chyba najlepiej. Od tamtego momentu ona zaczęła mieć poczucie winy. Chyba wiedziała, że jej czas zaczyna już mijać. – Położyłam się na łóżku, przykryłam kocem i popatrzyłam w jej jasnoniebieskie oczy. – Jestem taka wdzięczna. Gdy uciekłam czułam, że już nigdzie mnie nie będą chcieli, a tutaj mam nawet dom, ale nigdy nie zapomnę, co robiły moje ręce. Zrobię wszystko, żeby zabić tyle samo ludzi Itzala, ile ona zabiła waszych. Muszę odkupić moje złe uczynki. Wczoraj jeszcze brzydziłam się sobą, ale jutro chcę dać sobie szansę. Itshe… dlaczego wszyscy dzięki niemu mnie tolerują?

– Podobno potrafi czytać w myślach. Pochodzi z Wielkiej Siostry, tak samo jak Itzal. Wszyscy tam nazywają się tak śmiesznie – szepnęła z rozbawieniem.

To było niemożliwe, ale gdy patrzył mi głęboko w oczy, miałam właśnie wrażenie, jakby widział wszystko, co się ze mną działo. Wiedział, że byłam bliżej Itzala, niż inni nad-ludzie. Wiedział, że nie umarłam po tym, jak dotknął mnie Cień. Wiedział nawet to, że Itzal zawsze czuł we mnie swojego wroga, dlatego tak bardzo chciał mnie mieć blisko. Przeszły mnie ciarki, gdy zdałam sobie sprawę, że Pheobe może mieć rację. Itshe jeszcze będzie ze mną rozmawiał, będzie chciał potwierdzenia.

Odwróciłam się na drugi bok. Choć powinnam czuć się bezpieczna, to nadal bałam się, że coś tutaj może mnie spotkać. Widziałam, jak Ian mnie nienawidził, jak Robert patrzył na mnie z pogardą. Ten dom nigdy nie stanie się moim domem, swój zostawiłam w Bluerain. Tęskniłam za rodzicami, nie widziałam ich już pół roku. Mała Ava w takie noce, ja ta, chłodne i deszczowe, zawsze spała ze mną.

*** 

Ten rozdział to jakaś porażka. Nie potrafiłam go pisać, szło mi to strasznie opornie. 
Przepraszam, że tak strasznie dawkuję wam informację o Kali, szczególnie to, co było u Itzala. Jeśli jednak ktokolwiek na tym etapie pomyśli, że zapowiada się całkiem normalnie, to uprzedzam, że jeszcze się nie ujawniłam ze swoimi sadystycznymi zdolnościami :)))))))
Mam nadzieję jednak, że jakimś cudem się spodobało, w następnym rozdziale coś pokombinuję z Iasiem, może będzie z jego perspektywy? Hm, będzie do zrobienia.