"Akcja"

ROZDZIAŁ 3

IAN

– Ian, akcja. – Ojciec szarpnął mnie kilka razy. Otworzyłem oczy, za oknem się ściemniało. Musiałem zasnąć na chwilę

Nocne wezwania zawsze były najgorsze. Trzeba było szybko otrząsnąć się ze snu, najczęściej o dobrym świecie, daleko od tego miejsca, daleko od Itzala i jego potworów, daleko od obozu. Musiałem nastawiać swoją szyję za cel, którego i tak nie osiągniemy. Moglibyśmy walczyć przez wieczność, a nie żylibyśmy w wolnym świecie. Już pięć lat szkoliłem się na Obrońcę, aby móc mieć normalne życie, ale podejrzewałem, że nigdy nie spełnię swojego marzenia. Miałem zupełnie przesrane.

Szybko się ubrałem, Pheobe została w domu. Musiała jej pilnować. Wybiegliśmy z ojcem na zewnątrz, przygotowaliśmy konie do jazdy.

– A gdzie właściwie jedziemy, bo nie pamiętam?

W południe przyszła wiadomość, musieliśmy przyprowadzić ludzi do obozu jeszcze nocą, za dnia wszędzie spacerowały Cienie. Zabilibyśmy ich łatwo, gorzej, gdyby wysłali nad-ludzi. Noc była spokojniejsza, bo Cienie nie lubiły ognia, a w ciemnościach nic nie widziały, zupełnie jak ludzie.

– Zwiadowcy widzieli pięć osób w Sweseb. Chowają się w opuszczonych domach.

Kiwnąłem głową. Stara historia. Na szczęście miasto było stosunkowo niedaleko, zdarzało się, że mieliśmy wezwania aż na drugim końcu Vernas. Jechaliśmy umiarkowanym tempem, byliśmy w połowie drogi, za granicą zasięgu Itzala, gdy w oddali zobaczyliśmy białą postać, biegnącą nam na powitanie. Tata przystanął pierwszy, kilka metrów dalej ja zatrzymałem konia. Postać miała białe włosy.

– Jasna cholera, nie znowu – jęknąłem, wyciągając miecz z pochwy.

– Nie klnij – mruknął ojciec.

Blady nad-człowiek zatrzymał się. To mężczyzna, stał prosto, z wysoko uniesioną głową.

– Witamy w naszych progach – krzyknął. – Cóż was tu sprowadza? Jesteśmy zajęci, nawet bardzo. Nawet bym się z wami pobawił, ale mamy teraz Rytuał, więc grzecznie zaproponuję wam wyjście.

Uśmiechał się promiennie, zupełnie, jakby miał nie spalić kilku ludzi na stosie. Ojciec spiął konia i wyminął gościa, dając mi do zrozumienia, że sobie poradzę, a on idzie sprawdzić, co z Rytuałem. Cóż, tata zawsze miał rację. Jedno machnięcie miecza, dużo krwi. Zmusiłem konia do szybkiego cwału, za wzgórzem już płonęły ogniska.

Zsiadłem z mojej klaczy, ubrałem rękawice i uniosłem miecz, przecinając pierwszemu Cieniowi szyję nonszalanckim ruchem, srebrna krew trysnęła mi na twarz. Cienie były łatwe do zabicia, nie potrafiły się bronić. Usłyszałem świst strzały koło ucha. Zrobiłem unik przed kolejnym nadlatującym pociskiem. Podbiegłem do łucznika, nad-człowiek. Widząc mnie, chwycił włócznię. Bronił się skacząc i wymachując bronią. Włożył całą swoją energię, by wcisnąć mi grot w brzuch, uchyliłem się, ścisnąłem włócznię łokciem do ciała, przyciągając nad-człowieka do siebie, wrzuciłem miecz do lewej ręki, ciąłem jego brzuch. Mężczyzna upadł na kolana, ostatkiem sił przewrócił się na brzuch, aby nie umrzeć z twarzą w błocie. Wnętrzności wypłynęły, błyszcząc w świetle księżyca, krew wsiąkała w mokrą ziemię. Puste spojrzenie patrzyło się w gwiazdy. Z tryumfem na twarzy ruszyłem na pomoc płonącym ludziom. Krzyki rozdzierały jasną noc. Chwyciłem strzały i łuk pokonanego. Spojrzałem na płonącą rodzinę, młodych małżonków i malutkie dziecko w ramionach kobiety. Wołała o pomoc. Kiwnąłem głową.

Najpierw strzeliłem do dziecka, później do niej. Jej mąż zginął z wyrazem wdzięczności na twarzy. Stałem jeszcze na chwilę obserwując płonące ciała. Dotarły do mnie odgłosy walki, ruszyłem na pomoc ojcu. Dwa cienie, jeden nad-człowiek. Zgarnąłem czarnego potwora, wpychając do ognia, przed jego skórą chroniły mnie rękawice. Ojciec właśnie ucinał rękę czarnej istocie, gdy od tyłu namierzała się na niego białowłosa kobieta. Zasłoniłem jej cios, zadzwoniła stal. Stanąłem między nią a tatą. Była naprawdę niezła, walczyła podobnie do Kali Moon, to było moją przewagą, poznałem jej ruchy. Kiedy chciała zadać cios, spoglądała w oczy. Tata dźgnął ją w plecy, czubek zakrwawionego miecza przeszedł przez jej brzuch, krwawiąc białą bluzkę.

– Ej! Tak się nie robi – warknąłem na ojca. Byłem bardziej zły na to, że go nie zauważyłem, niż na to, że ją zabił. – Po za tym, co to miało być?  W plecy?

– Twoją największą wadą jest to, że zupełnie nie używasz wyobraźni, przecież w ten sposób będziemy szybciej w domu…

Krzyknąłem zaskoczony, wziąłem swój oręż w dwie ręce, odciąłem głowę Cieniowi, który sięgał do twarzy mojego taty. Głowa potoczyła się do jego nóg. Srebrna krew oblała buty. Zacmokał, kręcąc głową.

– Znowu zapomniałem odciąć głowy? – zapytał z rezygnacją.

– Temu pierwszemu – przyznałem ze wstydem. Pozbieraliśmy broń, która jeszcze się nadawała, rzeczy nad-ludzi były świetnej jakości, szkoda byłoby to zmarnować.

Wróciliśmy jeszcze przed świtem, nie mogliśmy już jechać do Sweseb, nie zdążylibyśmy przed świtem, jeszcze dziś przed zachodem słońca inna grupa Obrońców wyjedzie im na ratunek. Po powrocie wstawiliśmy się do Itshe, złożyliśmy raport. Prowadząc konie, udaliśmy się do chaty.

– Wciąż najbardziej przeraża mnie to, że sprawia ci to taką dużą przyjemność – zwierzył się tata.

– To jedyny powód, dla którego wciąż tu jestem – przyznałem, wzruszając ramionami.

Z okien domu sączyło się światło. Musiały już wstać.

– Co o niej myślisz? – zapytałem. Miałem na myśli zdrajczynię.

– To nie jej wina. Słyszałeś – odpowiedział, na co ja uniosłem brwi.

– Wierzysz w to?

– Jasne, kto jak kto, ale Itshe zawsze rozpozna kłamstwo. Ale ona pod moim dachem to już przesada, wyraźnie nie chce tu być, jedna jej sztuczka i wylecimy. Mam nadzieję, że nie okaże się dwulicowa.

Byłem zaskoczony jego słowami. Myślałem, że był po mojej stronie, która zakładała, że trzeba ją wypieprzyć, najlepiej daleko, żebym nigdy więcej nie musiał jej widzieć, choć patrzenie na jej ładną twarz sprawiało przyjemność. Mimo tego, że Itshe pozwolił jej żyć, ja nie potrafiłem zaufać  komuś, kogo widziałem w akcji. To starcie pamiętałem najdokładniej z wszystkich. Uśmiechała się do mnie przyjaźnie, wciąż słyszałem jej śmiech, radosny, tryumfalny. Za to nie mogłem jej przebaczyć. Nie potrafiłem uwierzyć w podwójną osobowość, nie chciałem jej wierzyć. Inaczej okazałoby się, że tata zabił matkę, dobrą osobę, a nie pełnego nienawiści nad-człowieka. Wiedziałem, że winił siebie, a gdy dopuści do siebie wersję Kali, załamie się ponownie, tak jak w momencie jej śmierci. Trzymał ją w rękach, jej białe włosy były całe we krwi. Obronił Pheobe, choć nie była jego córką, tylko jej. Kolejny powód, dla którego jej nienawidziłem. Zdradziła ojca, człowieka, który pokochał ją na tyle, że potrafił zabić. Wiedział, że osoba, która otrzymała twarz jego żony, nie była już jego ukochaną. Miałem piętnaście lat.

Wszedłem do domu pierwszy, tata zajął się końmi. Kala krzyknęła, gdy mnie zobaczyła.

– No co? – zapytałem.

– Jesteś cały we krwi – wyjaśniła Pheobe. W jej głosie usłyszałem wyrzuty. – Jak mogliście mnie ze sobą nie zabrać?

Uśmiechnąłem się.

– Damy nie powinny robić takich rzeczy – sarknąłem, rozsiadając się na krześle. Leżały na nim dwa kubki z parującymi napojami i notatki. Tata wczoraj pracował do późna.

– Nie jestem damą – warknęła. Pociągnęła łyk z kubka. Kala siedziała sztywno, wpatrzona w moje ubranie, brudne od potu, czerwonej i srebrnej krwi. – Idź się przebierz, bo nie może oderwać od ciebie wzroku – zaśmiała się Pheobe. Kala nie spojrzała na nią, tylko cicho się zaśmiała. Spodziewałem się po niej raczej rumieńca albo chociaż zawstydzenia. Pierwsze na co zwróciłem uwagę było to, że jej śmiech brzmiał zupełnie inaczej, niż ten, który zapamiętałem.

– Ta, wiem, że to trudne – rzuciłem, wychodząc po wodę.

KALA

Odetchnęłam z ulgą, gdy wyszedł. Bałam się go, widziałam, że mnie nie lubił. Odrzuciłam długie włosy za ramię.

– Nie musisz się spinać. Ian jest w porządku – uspokoiła mnie Pheobe.

– Nie wątpię. Przyjechałam tu wczoraj, a kilka dni temu jeszcze bym go zabiła – spojrzałam jej głęboko w oczy – ciebie też.

Westchnęła, nie wyglądała na zmieszaną.

– Ale już tego nie zrobisz. – To nie było pytanie. Znała odpowiedź.

– Brzydzę się tym, co robiłam – przyznałam, w momencie, gdy Robert wszedł do pomieszczenia.

– To dobrze. Gdy tylko Ian przestanie się pięknić, to zaczniecie trening. – Wydawało mi się, że był dzisiaj dla mnie milszy. – Przygotuj Kalę, słońce – zwrócił się do Pheobe. Chyba była jego córką.

Blondynka dała mi czarny strój Obrońców, którzy najczęściej walczyli w ciemnościach. Widok Iana przeraził mnie ze względu na to, że krew przypominała mi mroczne czasy w mojej historii. Niejednokrotnie widziałam czerwone plamy na swoim ubraniu, ale ta była inna, należała do nad-ludzi i Cieni. Gdy wyschnęła błyszczała się jak diamenty.

Ian stał już z założonymi rękami na polanie. Miałam na sobie strój Pheobe, był trochę za luźny. Ian był wysoki, o atletycznej sylwetce, lekko się garbił. Na głowie rosły mu potargane, ciemnobrązowe włosy. Miał gładką twarz, wydatne kości policzkowe. Jego oczy były zielono-brązowe.

Podał mi krótki miecz, taki, jakim walczyłam dla Itzala. Gdy zobaczyłam rękojeść, upuściłam go na ziemie. Wbił się w ziemię kilka centymetrów od mojej nogi.

– I byłoby po stopie – mruknął. Wyciągnął drżącą broń i ponownie mi ją podał.

Należała kiedyś do nad-człowieka. Prosta rękojeść, z tylko jednym zdobieniem – skrzydłem kruka.

– Hm, trochę się przestraszyłam – przyznałam. Nie odpowiedział. Wzięłam więc broń ponownie. Krótsza od normalnego miecza, dłuższa od sztyletu.

Zaatakował nagle, bez uprzedzenia, nawet nie zdążyłam dobrze chwycić nowego oręża. Odruchowo zablokowałam cios zamierzony w lewą nogę. Od razu zauważyłam, że moje ruchy są wolniejsze. Jego ciosy nie były mocne, nie chciał robić mi krzywdy. On atakował, ja cały czas się cofałam,  do momentu, aż plecami oparłam się o domek. Chwilę jeszcze dałam radę się bronić, w końcu mój miecz wylądował na ziemi, a zimna stal uderzyła w mój brzuch.

Uniosłam ręce w górę, poddałam się.

– Łatwo poszło – stwierdził zadowolony.

– Wiem, zauważyłam – przyznałam. Odsunął się, podniósł moją broń z ziemi.

– Jesteś zbyt wolna, nie atakujesz. Staraj się nie cofać, tylko iść na boki. Może zakręci mi się w głowie.

Uśmiechnął się do mnie przyjaźnie, pierwszy raz, odkąd przyszłam. Odwzajemniłam gest, chwytając mokrą od mojego potu rękojeść.

Teraz, gdy już wiedział, co potrafię i jakie błędy robię, pomagał mi mówiąc, gdzie zamierza zaatakować. Gdy wygrywał, wytykał każdy błąd. Byłam wykończona, ale cieszyłam się, że jestem do pokonania. Żadnych nadludzkich umiejętności.

– Pewnie jesteś głodna. Chodźmy do domy – zaproponował. Pokiwałam głową.

Pheobe nie było nigdzie widać, Robert stał obok Itshe, który siedział przy stole. Gdy weszłam do pokoju, wstał i posłał mi swoje głębokie spojrzenie.

– Witaj, Calanthio. – Zadrżałam, gdy powiedział do mnie moje pełne imię, którego nigdy nie wymawiałam. Skąd je znał?

– Dzień dobry. – Mój głos brzmiał piskliwie, byłam przerażona. Cofnęłam się do drzwi, odbijając się od kogoś stojącego za mną, Iana.

– Wydaję mi się, że musimy porozmawiać – oznajmił. Gdy zobaczył, że Robert zamierza wyjść, powiedział: – Nie, pójdziemy do namiotu Rady.

Podszedł do mnie, podał mi swoje ramię. Włożyłam w nie dłoń i sztywnym krokiem poszłam z nim wolnym krokiem. Szedł spokojnie, oglądając się wokół. Jego skóra była opalona, włosy jasne. Miał brązowe oczy, ale jaśniejsze od moich, które tylko z bliska przypominały barwą ciemną czekoladę. W jakiś przerażający sposób przypominał Itzala, którego twarz śniła mi się w koszmarach.

– Piękne imię, po księżniczce Calanthii, najpiękniejszej z kobiet kiedykolwiek chodzących po ziemi. Nie jesteś do niej podobna, była wyższa, miała jasne włosy. Ale nie o tym chciałem z tobą przecież porozmawiać. Wydaję mi się, że jest kilka rzeczy, które powinnaś mi powiedzieć.

– To prawda, ale tego nie zrobię. To nieistotne.

Uśmiechnął się ciepło.

– Kalo Moon, wszystko, co działo się w twojej przeszłości jest dla mnie bardzo istotne. Nieważne, czy działo się w Bluerain, czy w sypialni Itzala.

Wyciągnęłam dłoń z jego ramienia, tak szybko, jak tylko mogłam.

– Skąd możesz to wiedzieć?!

– A czy ważne jest skąd wiem? Jaki był? Musisz wiedzieć o nim znacznie więcej. Coś, co nam pomoże.

Nadal był łagodny, zupełnie niewzruszony.

– Błagam, przestań. – Wycofałam się kilka kroków do tyłu. Podszedł do mnie ze zwinnością Obrońcy. Chwycił za rękę i przybliżył swoją twarz do mojej.

– Nie zwlekaj z odpowiedzią, Calanthio Moon. Pamiętaj, że dzięki mnie żyjesz – wyszeptał, po czym odsunął się i ponownie uśmiechnął. – A więc?

Zesztywniałam jeszcze bardziej, spuściłam wzrok.

– Nie da się go zabić niczym, czym można pokonać człowieka lub Cień. Tylko on zna sposób. Powiedział mi… – Przełknęłam ślinę. – Powiedział mi, że tylko ja będę mogła go zgładzić. Dokonam wyboru… Powiedział, że nadejdzie dzień, gdy światło i ciemność będą o mnie walczyć. Wierzył, że wybiorę ciemność.

***

O, ten rozdział pisało mi się super. Może to kwestia tego, że się zawenowałam, a może Iasia, który się mi tu rozkręca. Mówiłam, flaki i inne takie. Mam nadzieję, że krwi wystarczyło, bo na razie sobie dam spokój z nią, tylko na chwilę. Ale później będzie jej dość. Właściwie to ta walka wyszła tak niechcący. Mam nadzieję, że wyszła jako-tako. 

Rozdział 4 się będzie pisał, podejrzewam, że już niedługo. Zapraszam!