"Atak"

ROZDZIAŁ 14

KALA

Nie mogłam się doczekać chwili, w której będę mogła opuścić lecznicę. Zawroty głowy i ciągłe nawroty wspomnień wciąż nie ustawały, ale nie chciałam dłużej przebywać w tym miejscu. Ciągłe zawodzenia umierających wojowników przyprawiały mnie o dreszcze, a ludzie słyszący o moim cudownym przypadku codziennie przychodzili na mnie popatrzeć. Nikt jednak nie troszczył się naprawdę o moje zdrowie, jedynie Avalyn spędzała ze mną codziennie dużo czasu i wyłącznie dzięki niej nie czułam się samotna. Pheobe nie przyszła już tutaj więcej, a Ian nawet się nie zjawił. Na początku było mi z tym ciężko, jednak przypomniałam sobie jak znalazłam się w obozie. Dlaczego ci ludzie mieliby się o mnie troszczyć? Byłam tutaj tylko jako dziwny eksperyment Itshe, mieli mnie trenować, nikt im nie kazał się mną zajmować.

– Gotowa? – spytała Ava, gdy wystawiłam głowę zza kotary, w której zmieniłam białą koszulę, którą miałam na sobie podczas leczenia.

Siostra przyniosła mi z domu Drowe’ów moją starą sukienkę, którą sprawiłam sobie jeszcze przed pierwszą akcją. Nie było w niej nic specjalnego, ubierałam ją w wolne dni, podczas których nie musiałam ubierać się w  wygodne, ale nieestetyczne stroje Obrońców. Była zrobiona z miękkiego, zielonego materiału. Sięgała mi do kostek i miała długie rękawy. Lubiłam ją sobie przewiązywać brązowym paskiem, ale Ava zapomniała mi go przynieść, więc strój wisiał na mnie jak worek. Nie miałam jednak pasujących do sukienki butów, więc spod zielonej spódnicy wystawały ciężkie, czarne buty, który miał każdy Obrońca. Zmierzwione włosy, które od dawna nie były czesane, pokręciły się, więc związałam je ciasno z tyłu głowy.

– No, w końcu wyglądasz jak człowiek. – Wyszczerzyła zęby i skinęła głową w stronę wyjścia.

Uśmiechnęłam się w jej stronę i bezwiednie objęłam nadgarstek. Bandaż wystawał spod zielonego rękawa. Avalyn zmarszczyła brwi i wskazała palcem na moją rękę.

– Boli cię jeszcze? – spytała, gdy podeszłam do niej.

– Nie, już nie – skłamałam. Nie chciałam psuć sobie tego pięknego dnia rozmową o czymś tak nieprzyjemnym. Już było po wszystkim, byłam zupełnie zdrowa. To oczywiste, że obdarty ze skóry fragment ciała bolał. – Chodźmy już – poprosiłam.

Bez słowa wyszłyśmy z białego namiotu w centrum obozu. Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam kątem oka na zadowoloną Avę. Wokół nas stali ludzie, którzy przerwali na chwilę swoje codzienne obowiązki, do których należało zmywanie krwi z ubrań, ostrzenie broni, treningi i ćwiczenia nowicjuszy. Wszyscy, młodsi i starsi, patrzyli na mnie jednocześnie ze strachem i wzgardą. Byłam dla nich czymś nowym, widzieli we mnie zagrożenie. Chociaż minęły już miesiące, mało kto przyzwyczaił się do mojej obecności tutaj.

***

Powoli zaczynałam tracić siły, gdy już zza drzew zaczął wyłaniać się dom, w którym od tak dawna mnie nie było. Nakazałam Avie wrócić do swojego domu, ponieważ całe dnie spędzała ze mną. Kochałam ją i uwielbiałam przebywać w jej towarzystwie, ale nie mogłam zabierać jej całego czasu. Mała potrzebowała też chwili dla siebie, odrobiny odpoczynku ode mnie.

Dopadłam do drzwi i cicho weszłam do środka. Moje serce zabiło szybciej, gdy zobaczyłam siedzącego przy stole Iana Drowe. Powoli zaczynałam zapominać jak wygląda, ale byłam pewna, że gdy ostatnio się widzieliśmy jego twarz była odrobinę inna. Siedział pochylony nad jakimś listem, z którego treści raczej nie był zadowolony. Na jego twarzy malowało się niezadowolenie.

Uniósł głowę znad kartki, gdy przestąpiłam próg. Moje wygodne, skórzane buty cicho stukały o drewnianą podłogę. Zdziwiłam się, gdy na mój widok się uśmiechnął, ale jeszcze bardziej dziwne było to, że ja też odwzajemniłam jego gest. Wstał od stołu, prawie przewracając krzesło, i skierował się w moją stronę z otwartymi ramionami. Krzyknęłam cicho rozbawiona, kiedy zamknął mnie w swoich objęciach. Byłam przez chwilę bardzo szczęśliwa.

Po kilku sekundach przypomniało mi się, ile godzin siedziałam na łóżku zastanawiając się, czym zawiniłam, że ani razu Ian nie pojawił się w lecznicy. Nie znalazł w ciągu tych dni nawet chwili czasu na to, by choćby sprawdzić, czy wszystko ze mną w porządku. Nie mogłam uwierzyć w to, że tak szybko mu przebaczyłam.

Wysunęłam się z jego objęć i spojrzałam na niego surowo, ale nawet ja nie byłam przekonana do swojego gniewu, pewnie dlatego mina Iana wciąż wyrażała tylko radość, ale już się nie uśmiechał.

– Przyszedł czas na wyjaśnienia – oznajmiłam cierpko.

– To długa historia… – zaczął, ale szybko przerwał, jakby niepewny swojej odpowiedzi.

– A my mamy dużo czasu. Wiesz co ja czułam, kiedy przez długie godziny czekałam, aż ty… – Westchnęłam. Chciałam powiedzieć o tym, że czułam się samotna i liczyłam, że nasze relacje nie kończą się jedynie na etapie uczeń-nauczyciel. – Myślałam, że jesteś dla mnie jak brat. Przez cały ten czas byłam pewna, że jesteśmy przyjaciółmi.

 Ian zmarszczył brwi, zaczął zastanawiać się nad odpowiedzią, a ja byłam bardzo ciekawa, co ma na swoją obronę. Już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale nagle z ogromnym hukiem wypadła ze swojego pokoju Pheobe, która jak burza przemknęła przez pomieszczenie i wybiegła z domu, nawet nie zamykając za sobą drzwi. Jej sylwetka po chwili zniknęła wśród drzew.

Popatrzyliśmy na siebie z Ianem. Ten wzruszył tylko ramionami, a ja westchnęłam ciężko i powoli skierowałam się w stronę wyjścia.

– Dokończymy tę rozmowę później – obiecałam mu i odwróciłam się na pięcie.

– Poczekaj! – zawołał za mną. Spojrzałam na niego zza ramienia. – Pójdę z tobą.

Nie czekając na niego wyszłam z chaty i pobiegłam w stronę lasu. Słyszałam za plecami jego kroki.

– Pójdę prosto, ty poszukaj jej tam. – Skinęłam głową w lewo, gdzie zaczynała się piaszczysta droga do obozu. – Jeśli ją zobaczysz, to przyprowadź ją do domu.

– W porządku – zgodził się i wszedł na ścieżkę wołając co jakiś czas swoją siostrę.

Mijałam kolejne drzewa, zaniepokojona zachowaniem Pheobe. Doskonale pamiętam jej twarz, gdy powiedziałam jej, gdzie znajduje się Will. To, co przed chwilą zrobiła było do niej zupełnie niepodobne, zazwyczaj była opanowana i spokojna. Martwiłam się o nią.

Ponownie zawołałam ją po imieniu ze wszystkich sił. Niespodziewanie coś wyskoczyło na mnie zza drzewa. Cały świat zatrząsnął mi się przed oczami, chociaż nic mnie nie uderzyło. To przez ból głowy, musiałam na chwilę odpocząć. Czułam, że jest mi bardzo gorącą i coś jakby wierci się w mojej czaszce i chce wyjść. Co jakiś czas dziwne głosy szeptały mi coś za uchem.

Zobaczyłam stojącą przede mną Phobe. Odetchnęłam z ulgą, ale czułam się coraz gorzej. Otworzyłam usta, żeby ją powitać, ale ta zasłoniła mi twarz dłonią i schowała się ze mną za pniem drzewa. Stała przy mnie naprawdę blisko, czułam jej oddech na policzakch. Nie rozumiałam jej zachowania, ale przestałam się wiercić, kiedy zobaczyłam przerażenie na jej twarzy.

Przyłożyła palec wskazujący do ust, a ja kiwnęłam głową na znak, że rozumiem. Odsunęła swoją dłoń od mojej twarzy. Powoli wystawiła głowę za moje ramię, aby spojrzeć na to, co dzieję się za drzewem. Mina stężała jej jeszcze bardziej, Pheobe nagle stała się bardzo blada. Zamknęła oczy i próbowała uspokoić oddech.

Ja też bardzo się bałam, tym bardziej, że nie wiedziałam co właściwie się dzieje. Nie mogłam spojrzeć na to, co zobaczyła blondynka, ponieważ stałam do pnia plecami.

– Co się dzieje? – spytałam najciszej jak potrafiłam. Pheobe pokręciła głową, przekazując mi, że nie powinnam się odzywać. Odsunęła się dopiero po długiej chwili. – Co to było? – zapytałam ponownie.

– N-nic – wyjąkała, dając mi chwilę na to, bym mogła dokładniej ją obejrzeć. Wyglądało na to, że wybierała się w jakąś daleką podróż.

– Gdzie ty się wybierasz? – wycedziłam przez zęby gniewnie. Zawroty głowy stały się jeszcze silniejsze, a szepty były coraz głośniejsze.

– Nie mogę czekać, muszę znaleźć Willa. Natychmiast. – Na jej bladej twarzy pojawiła się determinacja. Mówiła bardzo szybko, wyraźnie była zdenerwowana. – Nie mogę dłużej czekać, z każdą chwilą tęsknie za nim coraz bardziej i mocniej pewna część mnie chce go oszczędzić… Jeśli poczekam choćby dzień dłużej, wszystko przepadnie. Nie będę mogła już udawać przed światem, że jestem twarda i że mogę znieść ranę, którą mi zadał. Czy można nienawidzić kogoś, a zarazem go kochać?

Szepczące do mnie głosy zmieniły się w krzyki. Kochasz potwora.

– Pheobe, nie możesz uciec. Obrońcy uznają cię za dezertera! – zaprotestowałam, zupełnie zapominając o tym, co mogło być za pniem. Teraz bałam się zupełnie czegoś innego. Rozumiałam, dlaczego Pheobe nie pojawiała się w lecznicy. Musiała niewyobrażalnie cierpieć…

– I co z tego! – krzyknęła. Widziałam w jej oczach, jak bardzo się boi. – Mam już dość obozu, Itshe i walki. Chcę odejść i już nigdy więcej tu nie wracać. Nie chodzi tylko o Williama, ale też o dziwne… siły. Mroczne siły.

– O czym ty mówisz? – Przyłożyłam dłoń do czoła, czując, że jestem coraz słabsza.

– Muszę znaleźć kogoś, kto mi pomoże. Czuję się… chora.

– Kogo, do cholery, ty chcesz znaleźć w Vernas? Nie wiem, czy zauważyłaś, ale wydaję mi się, że każdy człowiek na północy został zamieniony w pieprzonego Cienia! – wykrzyczałam.

Niespodziewanie upadłam na ziemię, przez chwilę niepewna dlaczego. Dopiero po kilku sekundach rozpoznałam ten okropny dźwięk drażniący moje uszy. Rzuciłam dzikie spojrzenie Pheobe, która leżała tuż obok mnie. Z jej uszu płynęła cienkimi strumykami krew.

– Phobe. Co widziałaś za drzewem? – spytałam głosem całkowicie wyprutym z emocji.

– Nie mogę tam wrócić – załkała. Posłała mi ostatnie spojrzenie i zataczając się, zostawiła mnie leżącą w lesie.

Rozpoznałam głos, który cały czas mi towarzyszył od wyjścia z lecznicy. Należał on do mnie i mówił tylko jedno słowo: Ava.

Z trudem wstałam i skierowałam się w stronę obozu. Czułam gdzieś w środku, że mojej siostrze coś zagraża. Ta myśl dodawała mi sił i pozwalała posuwać się naprzód. Wyrzuciłam z głowy Pheobe i całą wściekłość, którą czułam. Jak mogła być taka głupia? Nie potrafiłam zrozumieć tego, dlaczego uciekła. William stał się martwy w momencie, w którym uciekł z obozu. Wyroku nie musiała dokonywać ona. O jakiej chorobie mówiła?

To wszystko pozostawiłam gdzieś za sobą w lesie. Biegłam z całych swoich sił, brakowało mi tchu. Co chwilę potykałam się o zieloną suknię, przez co wpadałam na kolejne drzewa. Nie mogłam biec szybciej, więc z moich oczu zaczęły płynąć łzy frustracji.

– Ava, już prawie jestem – wyszlochałam, nie zatrzymując się.

Im bliżej byłam, tym głośniejsze były ciche zawodzenia Cieni. Gdy wyszłam spomiędzy drzew, zatrzymałam się na jeden krótki moment. Stałam na wzgórzu, które osłaniało obóz od północy. Miałam wrażenie, że ciemność zalała to miejsce, ciemne głowy Cieni i jasne włosy nad-ludzi migotały, gdy wojsko poruszało się w jedną stronę.

Na środku polany stała moja siostra, a wszystko wskazywało na to, że potwory obrały ją sobie za cel.

Nagle wszystko ucichło, nawet głosy w mojej głowie. Czułam tylko palący moje wnętrzności żar i gniew. Byłam wściekła na tyle rzeczy. Na Iana za to, że okazał się być obojętnym dupkiem, na Phoebe za to, że uciekła, na Itshe za to, że nie widział we mnie człowieka.

A najbardziej wściekła byłam na Itzala. Za to, że zniszczył moje życie i właśnie chciał je odebrać mojej siostrze. Mojej rodzinie, mojej krwi.

Nie wiedziałam, co od tej pory było wytworem mojej wyobraźni, a co rzeczywistością. Widziałam ciemne postacie sunące wśród chmur nade mną. Z moich oczu posypały się iskry, które raniły moją skórę do krwi. Cały żar, który tkwił w moim sercu od tak dawna wylewał się ze mnie, a mroczne siły, o których mówiła Pheobe, znalazły we mnie swoje miejsce.

Widziałam przed oczami snopy ognia, moja skóra płonęła. Krzyczałam z całych sił, ujrzałam płonące sylwetki potworów. Upadłam na ziemię, gdy poczułam w nozdrzach zapach płonącej skóry.

Zamknęłam piekące oczy i uklękłam na jednym kolanie. Jedyna osoba, którą kocham. Chcą mi ją odebrać, wydrzeć z rąk. Zagryzłam mocno wargę, aż poczułam krew w ustach. Znalazłam w swoim wykończonym ciele odrobinę siły, aby ponownie wstać i obronić jedyne, co mi na tym przeklętym świecie pozostało.

Otworzyłam oczy i zbiegłam na miękkich nogach w chmurę popiołu, która rozciągała się pod wzgórzem. Szary proch przylepił się do mieszanki krwi i łez na mojej twarzy. Podwinęłam suknię, na której od iskier powstały małe dziury. Szukałam spojrzeniem mojej małej siostry.

Musi gdzieś tu być, znajdę ją. Nie pozwolę jej umrzeć.

Wśród czarnej mgły ujrzałam jakąś postać leżącą na ziemi. Nogi same mnie tam poniosły.

Ta dziewczynka jest tyko do ciebie podobna, Avalyn. To nie jesteś ty.

Byłam już tak blisko niej, widziałam już jej twarz. Jej śliczne, czekoladowe oczy nie patrzyły na mnie. Patrzyły gdzieś dalej, w inny niedostrzegalny dla mnie świat. Poczułam, jak ktoś chwyta mnie za ramię i próbuję odciągnąć od siostry.

– Puść mnie! – krzyczałam. –AVA! Ava, słońce, popatrz na mnie!

Próbowałam się wyrywać, ale ten ktoś nie rozumiał, że mała potrzebuje pomocy.

– Kala, chodź. Musimy stąd uciekać – usłyszałam głos Iana.

– Muszę jej pomóc, zostaw mnie!

– Ona odeszła, Kala! Musimy iść….

– NIE! – ryknęłam głośno i wyrwałam się mu. Dobiegłam do mojej małej i spojrzałam w jej piękną w twarz. Ian nie rozumiał. Należało jej pomóc. Podniosłam jej bezwładne ciało z ziemi i objęłam z wszystkich sił. – No, dalej, mała. Powiedz coś – zaszlochałam. – Ian mówi, że musimy iść. Nie możemy przecież gdziekolwiek iść bez ciebie – mamrotałam w jej pachnące, gładkie włosy. Spojrzałam w jej twarz i zobaczyłam martwe oczy, które powiedziały mi wszystko, w co do tej pory nie dowierzałam.

Wrzasnęłam wściekła, ale gdy Ian objął mnie ramieniem i postawił na nogi już nie protestowałam, tylko z całych sił wtuliłam się w jego ramiona. A ona leżała u naszych stóp. Pozwoliłam na to, nie obroniłam jej. Ten potwór jej to zrobił, odebrał mi nawet to. Głupia myślałam, że mogłam mu uciec.

– Musimy iść – szepnął wzruszony Obrońca w moje ucho.

Poczułam, że tracę wszystkie swoje siły i osuwam się bezwładnie w ramiona Iana.

 ***

Witam wszystkich! 

Był to rozdział, na który czekałam od bardzo dawna. Następny wyjaśni więcej, więc w sumie co do treści nie chcę nic dodawać, tylko każę Wam jeszcze troszkę poczekać. ;)

Cóż, wszystkie moje obawy idealnie wyraziła już Klaudia B. w swojej notce pod rozdziałem 61. Tak długo czekałam na ten moment, że na pewno nie wyszedł on tak dobrze, jakbym tego chciała. Nawet mnie nie jest przykro z powodu tego co się stało, a niby moje słowa mają wzbudzać jakieś emocje... Cóż. Ocenę ostateczną pozostawiam Wam i odchodzę słuchać pięknych piosenek Seana Lewisa, przy których pisałam ten rozdział. 

Już teraz oficjalnie: Morderca.