"Połączone"

ROZDZIAŁ 16

KALA

– Kala? – zawołał mnie Ian, gdy wracaliśmy z ceremonii.

– Hm? – mruknęłam zamyślona. Nie miałam ochoty na poważne rozmowy z nim, tylko na rzucenie swojego bezużytecznego ciała bezwładnie w kąt.

– Przepraszam, że pytam o to właśnie teraz, ale czy widziałaś Pheobe? Nie ma jej już od dwóch dni – powiedział niepewnie.

Objęłam się ramionami. Nagle zrobiło mi się gorąco, choć na tych terenach o tej porze roku było dość zimno. Na przemian czułam fale zazdrości i poczucia winy z powodu braku mojego zainteresowania Pheobe. Ian martwił się o swoją rodzinę. Wciąż miał dom, ojca i siostrę, podczas gdy ja byłam na łasce stosunkowo niedawno poznanych ludzi.

Dopiero w drugiej kolejności poczułam zaniepokojenie o młodą Obrończynię

– To ja przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej. – Zatrzymałam się na wydeptanej ścieżce między drzewami. Zaczęło mnie denerwować to, że dom Drowe’ów jest tak daleko od obozu. – Pheobe uciekła. Powiedziałam jej, gdzie może być Will. Chce go znaleźć, ale wspominała też o jakiejś chorobie. Tak mi przykro – dodałam, gdy zobaczyłam strach w oczach Iana.

Nie byłam pewna, czy moje współczucie było szczere. Chyba gdzieś głęboko w moim zepsutym środku chciałam, żeby cierpiał tak jak ja. Skoro ja straciłam już wszystkich, to czyż właśnie los nie okazał się być sprawiedliwym, gdy zabrał mu siostrę? Jasne, Pheobe gdzieś tam była, uda jej się przeżyć wśród Cieni, jest dobrą wojowniczką. Może nastanie dzień, w którym się spotkają.

Dlaczego więc ja nie miałam takiej możliwości? Chciałabym wyruszyć w poszukiwanie mojej mamy. Zawsze była pełna gracji, a w oku miała tak charakterystyczny dla rodziny błysk w oczach. Nie zawsze była idealną gospodynią, raczej nazwałabym ją niezdarą i to właśnie po niej odziedziczyłam. Natomiast zajmowanie się dziećmi było umiejętnością, z którą się urodziła. Nigdy nie posłała mi surowej miny, broniła przed obliczem ojca. Jej czułość i wyrozumiałość nigdy nie znikną z mojej pamięci.

Chciałabym znaleźć gdzieś w świecie mojego ojca – upartego i surowego nie tylko dla nas, ale też dla samego siebie. Człowieka, który zawsze miał głowę na karku i zupełnie inne podejście do problemu niż mama. Nie pocieszał i nie tulił – powtarzał, aby wziąć się w garść i nie kręcić nosem na to, co stawia nam na drodze los. Uważał, że zawsze dostajemy na barki dokładnie tyle, ile potrafimy udźwignąć.

Chciałabym zobaczyć Kyle’a. Czułego, starszego brata, który zawsze wpakowywał mnie w najgorsze kłopoty. Ojca przypominał nie tylko wyglądem, ale też podejściem do życia. Może właśnie dlatego tak często się kłócili? Kyle był nieokrzesany i po uszy zakochany w wybrance swojego serca, która była jego pierwszą i jedyną. Potrafił się zajmować Avą, bo doskonale wiedział, jak znaleźć w sobie małe dziecko. Ta jego życiowa radość zawsze dodawała mi sił.

Chciałabym móc choć jeszcze raz zobaczyć moją małą Avalyn – najmłodszą członkinię rodu Moon, której oczy błyszczały szczególnie. Zawsze uważałam, że będzie kimś wielkim i z naszej trójki odziedziczyła po rodzicach najwięcej talentu. Ale nigdy nie odkryła swojego powołania, nie zakochała się, nie urodziła dzieci. Tak wiele ją ominęło i nie byłam pewna, czy czułam współczucie, a może zazdrość?

Znów się rozpłakałam, choć obiecałam sobie, że nie rozkleję się w ten dzień. Spojrzałam na dym unoszący się nad drzewami. Ian stracił matkę, ale wciąż miał dom. Świadomość, że nie jest sam w tym okropnym świecie.

Gdy chciał położyć mi dłoń na ramieniu, odsunęłam się. W normalnym stanie byłabym pod wrażeniem, że pomimo wiadomości o zaginięciu siostry wciąż się o mnie troszczy. Odepchnęłabym od siebie zawistne myśli. Teraz jednak nawet przez głowę mi nie przeszło tłamszenie swoich uczuć. Byłam wściekła, zazdrosna. Chciałam wrócić do Bluerain, zajmować się zupełnie innymi problemami.

– O co chodzi? – zapytał z miną niewiniątka.

Jak to: o co chodzi? Właśnie umarła mi siostra, upośledzony kretynie.

– To… nic – wymamrotałam, wycierając łzy. Zrezygnowałam z innej wersji słów, które cisnęły mi się na usta. – Mam nadzieję, że twoja siostra wkrótce wróci – rzuciłam i szybkim krokiem udałam się do chaty. Chciałam uciec Ianowi, ale on podążał za mną, dopóki nie zamknęłam za sobą drzwi do swojego pokoju.

Godzinę później Ian przekazał mi, że musimy iść na zebranie Rady. Z niechęcią zgodziłam się i powlekłam się z nim tam, niepewna tego, co mnie czeka. Będą dopytywać o… moje zdolności. Nadal nie przechodziło mi to przez myśl. Nie ułożyłam sobie tego w głowie, nie miałam pojęcia jak o tym opowiadać.

Dotknęłam palcem policzka, na którym widniały blizny po jarzących się iskrach.

– To było… przerażające – wyjawił Ian, gdy zobaczył mój gest. – Jesteś absolutnie pewna, że nic podobnego nie wydarzyło się w twojej przeszłości?

– Uwierz, gdybym wywołała ogromny wybuch potrafiący spalić cały oddział armii potworów, to zauważyłabym to – odpowiedziałam ironicznie.

– No tak – inteligentnie skomentował Ian. Zarówno on i ja byliśmy teraz zawstydzeni.

– Wciąż to do mnie nie dociera. Nigdy nie spotkałam się… No wiesz, z magią, a teraz ona dotyczy mnie – zwierzyłam się mu, nie odrywając wzroku od czubków swoich czarnych, skórzanych butów. Schowałam dłonie w kieszeniach płaszcza. Zauważyłam, że z roztargnienia zostawiłam w domu broń. Cóż, przynajmniej mogłabym spalić kogoś żywcem, gdybym tylko wiedziała jak.

– Ja też tylko słyszałem opowieści. To takie dziwne i zarazem zachwycające – stwierdził, na co ja zatrzymałam się w miejscu, żeby uważnie przyjrzeć się jego twarzy. Nie żartował.

– Zachwycające? – powtórzyłam, zastanawiając się, czy mój zmęczony mózg nie przekręcił czegoś.

– Nie uważasz tego zjawiska za niesamowite? Ty stojąca na wzgórzu w płomieniach, a wszystko na dole płonie… – mówił rozmarzony. –  Naprawdę nie sądzisz, że to zachwycające?

Uniosłam wysoko brwi. Odpowiedziałam mu bez zastanowienia:

– Nie.

Dalszą drogę przebyliśmy w ciszy. Myśli o siostrze nie pozwoliły mi się skupić na słowach, które miałam powiedzieć przed Radą. Zapowiadało się naprawdę interesująco.

Ian stwierdził, że zostanie na zewnątrz. W myślach sarkastycznie podziękowałam mu za wsparcie. Gdy wstąpiłam do namiotu, w środku było ciemno i nie wszyscy się jeszcze zebrali. W mroku dostrzegłam czyjąś wysoką sylwetkę opierającą się o blat stołu. Podeszłam powoli bliżej i zobaczyłam szczerzącego się Itshe.

– Witaj, Calanthio Moon – przywitał się głosem ociekającym zadowoleniem. Zacisnęłam dłonie w pięści.

Jak on mógł tak jawnie prezentować swoją radość? Wszyscy w obozie przeżywali żałobę, zginęła cała masa ludzi. Do cholery, życie straciła jego mała uczennica! Ten człowiek zupełnie pozbawiony był uczuć i empatii. Z każdą chwilą nienawidziłam go coraz mocniej. Łzy spowodowane gniewem cisnęły mi się do oczu. Wytarłam oczy, aby słona woda nie podrażniła moich szpetnych ran na policzkach.

– Witaj. Jaki jest powód twojego zadowolenia? – spytałam, nieumiejętnie tłumiąc wściekłość.

– Nie domyślasz się? – Pokręciłam niezdarnie głową, czując, iż za chwilę wybuchnę szlochem. – Cienie można zabić na dwa sposoby, przecież wiesz. Trzeba oddzielić im głowę od ciała, lub zmienić je całe w proch. Od dawna wiem o twoich zdolnościach, nawet jeśli ty z jakiegoś powodu postanowiłaś to przede mną zataić.

Rozszerzyłam ze zdumieniem oczy. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam. Co też ten Itshe wygadywał? Moje myśli przelatywały mi przez głowę tak szybko, że nie mogłam skoncentrować się na żadnej konkretnej. Zaciśnięte w pięści dłonie zaczęły mi drżeć, więc przyłożyłam je do piersi.

– Nie miałam o niczym pojęcia! – zapewniłam. Nie zabrzmiało to zbyt przekonująco, nawet jeśli doskonale wiedziałam, jak brzmi prawda.

– Potrafię doskonale kierować ludźmi, ale ty byłaś trudnym przypadkiem. Musiałem zdobyć się na takie poświęcenie. – Dostrzegłam jak jego twarz w mroku przybiera sztuczny wyraz żalu.

– O czym ty mówisz?

Na chwilę przed tym jak uśmiechnął się do mnie i zaczął mówić, serce przestało mi bić. Wiedziałam, że powie coś strasznego. Błysk tryumfu w jego oczach powiedział mi to już wtedy, podczas ceremonii.

– To tylko i wyłącznie twoja wina, że Avalyn Moon nie żyje. Wystawiałem cię na różne próby. Zabijałem na oczach dziecko, uzyskiwałem od torturowanych nad-ludzi różne tajemnice, którymi mogłem cię dręczyć, wysyłałem cię razem z tymi młodymi na misje. A ty mimo braku swoich umiejętności się w nie pakowałaś. – Zaśmiał się krótko. – Byłaś taka dumna z siebie, nawet wtedy, gdy zabrałem ci sprzed nosa dopiero co odzyskaną siostrę. Byłaś zbyt twarda, żeby załamać się takimi błahostkami. Już wtedy byłaś równym graczem, Calanthio Moon. Dziwię się, że Itzal dał uciec komuś takiemu jak ty sprzed nosa. Cóż więc musiałem zrobić, żeby obudzić w tobie tak dobrze skrywane moce? Poświęciłem swoich ludzi, by sprowadzili Cienie aż tutaj, do obozu. To byli naprawdę wierni ludzie, dobrze mi służyli… Gdy potwory przybyły, miałaś być z Avalyn. Pozwalałem jej przesiadywać z tobą godziny, dlatego przeraziłem się, gdy w najmniej odpowiedniej chwili wróciła do domu. Wysłałem więc na drugą stronę obozu, gdzie prosto na nią zmierzała cała horda… Pozostawało liczyć, że gdy dowiesz się o śmierci siostry, spalisz wszystkie Cienie. Ale ty wybrałaś lepszy moment. – Nie przestawał się uśmiechać. Zniżył głos do szeptu. – Jak królowa stanęłaś na wzgórzu. To było piękne widowisko. Sekundy dzieliły cię od uratowania siostrzyczki. Jak się z tym czujesz? Gdybyś biegła tylko odrobię szybciej…

Zaśmiał się krótko, a ja rzuciłam się na niego z otwartymi dłońmi. W tym samym momencie do namiotu wszedł Robert wraz ze starcem, który od początku należał do Rady Obrońców. Zorałam policzek Itshe paznokciami i z wrzaskiem kopnęłam go w brzuch. Rzuciłam go na stół i ślepo waliłam pięściami we wszystko wokół.

– JAK. MOŻESZ. BYĆ. TAKIM. POTWOREM?! – ryknęłam z całych swoich sił i zamierzałam udusić łajdaka przy użyciu wyłącznie swoich rąk. Czułam, jak temperatura mojego ciała niebezpiecznie wzrasta, w moich trzewiach znów zatlił się ogień.

To on był wszystkiemu winien. On sprowadził tutaj Cienie i nad-ludzi. Powinien własną piersią chronić każdej istoty w tym obozie, ale był mistrzem intryg i nieuczciwej walki. Wiedział, że ma tak blisko siebie czarownicę władającą żywiołem zabijającym wrogów. Poświęcał swoich ludzi. Zabił moją siostrę, do cholery! Nie wierzyłam już dłużej w to, że śmierć Avy była z mojej winy. To on był prawdziwym złem tego świata. Zepsutym do szpiku robakiem.

Który kretyn wymyślił podział na wyłącznie dobrych i złych?

Właśnie miałam skoczyć na trzymającego się za krwawiący policzek Itshe, ale Robert chwycił mnie za nadgarstki i pociągnął do tyłu. Dowódca Rady uniósł czerwoną od krwi dłoń do twarzy, potem wytarł ją o spodnie. Podszedł do mnie i nachylił się do mojego ucha. Trzęsłam się z gniewu, nie mogłam już ani chwili dłużej przebywać w jednym pomieszczeniu z tym człowiekiem.

– Nie wierć się, bo każę cię wsadzić do celi. Oboje byśmy tego nie chcieli, prawda? – szepnął tak cicho, że nikt inny nie mógł dosłyszeć zadowolenia w jego głosie.

Podniósł głowę i skinął do Roberta stojącego za moimi plecami. Gdy ten puścił swój uścisk, upadłam na ziemię. Nie płakałam tak nawet wtedy, gdy dotarło do mnie, że Avalyn nie żyje. Smutek wymieszał się teraz z ogromnymi pokładami gniewu, a wszystko razem wypływało ze mnie w postaci łez. Rany na policzkach i podrażniona przez Roberta rana na nadgarstku przyjemnie bolały.

– A tej co? – spytał poirytowany zajściem Robert.

– Nie możemy jej dzisiaj jeszcze przesłuchać. Nie jest w stanie trzeźwo myśleć – powiedział, wskazując na swoją ranę na policzku. – Robercie, każ synowi zaprowadzić Kalę do domu i pilnować jej, liczę na niego. Jutro zbierzemy się na naradę ponownie. Bardzo was przepraszam za moje daremne wezwanie, ale muszę zrobić wyjątek ze względu na jej stan.

– Oczywiście – odezwał się starzec, wyraźnie bardzo czymś zmartwiony.

Nie patrzyłam na nich. Zamknęłam swoją twarz w dłoniach, szlochając bezsilnie na chłodnej ziemi. Chciałam pozabijać ich wszystkich, a jednocześnie nie miałam nawet sił, by wstać. Ian, który zjawił się na wezwanie ojca, musiał założyć mi ramię na swoją szyję. Powłóczyłam nogami przez całą drogę do domu. Czułam na sobie spojrzenia ludzi. Współczuli mi, ale też byli przerażeni tym, czego dokonałam w czasie ataku. Ian coś do mnie mówił, ale słyszałam tylko szum w głowie i własny szloch.

***

Cały dzień spędziłam leżąc wgapiona w sufit i zajęta swoimi myślami. Wizja ojca wciąż nie dawała mi spokoju. Wiedziałam, że gdyby tu był, to już dawno dostałabym cęgi za użalanie się nad sobą i marnowanie czasu na płacz. Nie potrafiłam się jednak w żaden sposób wziąć w garść.

Tato, co robić, żeby przestało boleć?

Przypomniałam sobie, co zażegnało żal po utracie rodziców i brata. Ogarnęły mnie dreszcze. Qeten doskonale znała sposób na żałobę. Wystarczyło tylko ponownie wpuścić ją do siebie… Dać jej zjeść swoje człowieczeństwo, byleby nie czuć bólu. Ona znalazłaby jakiś sposób, by odgrodzić się od uczuć i wspomnień.

Wiedziałam, że mogłabym stać się gorszą częścią siebie, gdybym tylko odrobinę się postarała, o ile łatwiej byłoby dalej żyć bez ciążącego na plecach bagażu poczucia winy, żalu i gniewu. Zamknęłam oczy i postanowiłam. Już wiele razy wykazywałam się odwagą. Walczyłam z Cieniami, konfrontowałam się z Itshe, który mnie przerażał. Nastał najwyższy czas na tchórzostwo.

Nie wyrosły mi nagle białe włosy, nie poczułam niespodziewanego wzrostu wytrzymałości i siły. Wciąż byłam sobą, Kalą. Wchłonęłam tylko część jej osobowości. Qeten była tak blisko mnie, wystarczyło wyciągnąć do niej rękę, by pokonała przepaść, jaką była przemiana wywołana Eunuelem. Nigdy mnie to nie kusiło, ale teraz tego pragnęłam. W końcu musiałyśmy się połączyć i działać wspólnie, ona i ja. Nie pozwolę jej wrócić do Cieni i Itzala, a ona nie pozwoli mi odczuwać tak silnie jak przedtem.

Kochasz potwora.

Fizycznie odczułam wiatr pełznący po mojej skórze. Przed oczami przemknęły mi wszystkie jej wspomnienia. Dlaczego wcześniej nie pamiętałam, jak były piękne? Wszystko tam, poza Smoczym Półwyspem, wcale nie było tak przerażające i złe, jak mi się wydawało. I był też Itzal, znienawidzony przez wszystkich Król Cieni, potwór.

Kochasz potwora.

Skoro Qeten ze względu na swoją naturę nie mogła kochać, to co będzie teraz z moimi uczuciami, gdy mocniej przeżywam wspomnienia swojej złej połówki? Jeśli Qeten była przywiązana do Itzala, to co mogę odczuwać ja? Zdolna do miłości, wzniosłych doznań i czynów? Cały ten Król Cieni przestał być dla mnie przerażający. Odebrał mi rodzinę, ale dał też coś w zamian. Teraz zdawałam sobie sprawę z siły wewnętrznej, którą posiadłam. Nigdy wcześniej nie chciałam tak bardzo spotkać się ze swoimi najgorszym wrogiem, a żal z powodu utraty Avy nie zniknął zupełnie, ale też nie przeszkadzał w zwykłym funkcjonowaniu. Qeten nie kochała Itzala tak jak on tego chciał, ale ja miałam dostęp do jej wspomnień i jak najbardziej byłam zdolna do odczuwania miłości.

Kochasz potwora.

Zaśmiałam się cicho do siebie samej. Doprawdy Itshe? Uważasz się za nieomylnego? Nie kocham Itzala, nie po tym co mi zrobił. Byłam w stanie pokochać tylko jedną osobę. Co prawda, jeszcze nie teraz. Musiało minąć wiele czasu, ale wiedziałam, że wyłącznie tę osobę na całym świecie obchodziło moje istnienie. Mimo wszystko wciąż była przy mnie, nawet jeśli robiła czasem niezrozumiałe przerwy. Człowiek, który wielokrotnie mnie denerwował, sprawiał, że się śmiałam.

– Nie no, miałem zapasowy sztylet w bucie i mogłem cię przebić, ale ja lubię słyszeć twój śmiech.

– Dlaczego?

– Bo tylko wtedy czuję, że jesteś człowiekiem.

Wstałam z łóżka silniejsza, bardziej pewna siebie. Cóż innego mogłam zrobić? Nie mogłam zwrócić się do kogoś innego, bo innej osoby nie miałam. Coś ciągnęło mnie do Iana, nawet jeśli nie był pozbawiony wad, oddalał się ode mnie z niewiadomych przyczyn. Musiałam mu zaufać całkowicie.

Chciałam stąd uciec. Nigdy nie obchodziły mnie losy Obrońców z obozu. Zawsze patrzyli na mnie wrogo, nawet wtedy gdy uratowałam ich życia. Niech dalej żyją z uczuciem wiary w dobre zamiary Itshe. Ten człowiek jest gotów poświęcić ich wszystkich po to, by osiągnąć swój własny cel. Jak zaprezentował niedawno, jest w stanie choćby zawładnąć Cieniami, by zyskać moje moce.

Nie chciałam mu pomagać, nie chciałam już walczyć. Odejdę i zostawię go z poczuciem, że stracił jedyną szansę na władzę, tak jak ja nieodwracalnie musiałam pożegnać się z siostrą. Nie zostanę dłużej z nim, wolałabym ponownie wpaść w ręce Itzala i zabijać na jego rozkazy, niż dalej przebywać blisko dowódcy Obozu.

Dużo swojego czasu spędzałam niegdyś na porównywaniu Itshe i Itzala. Król Cieni przynajmniej miał honor i nie był kłamliwym łajdakiem. Troszczył się o swoich ludzi zamienionych przez niego w potwory. Kazał zabijać jak najmniej, aby więcej ludzi mogło stać się Cieniami. Nie zawsze panował nad dzikimi nad-ludźmi i ich dziwacznymi obrzędami. Już teraz wiedziałam, że mimo wszystko jest lepszym królem, niż kiedykolwiek Itshe mógłby się stać. 

***

Maraton z rozdziałami, na które długo czekałam. Taki będziesz też następny... i następny. Według zapowiedzi zostały jeszcze dwa rozdziały, ale nie wiem, czy tej części nie zakończę już na rozdziale siedemnastym. Już dzisiaj dużo się wydarzyło, a nie chciałabym kończyć kiedy to wszystko już ostygnie. 

Piszcie na dole w komentarzach opinie. Jestem ciekawa, czy wszystko to dało się przewidzieć? Mam nadzieję, że jednak nie i zainteresuje Was to, co jeszcze mam w zanadrzu. 

Rozdział pisany w górze zasmarkanych chusteczek, ale mam nadzieję, że nie widać po rozdziale tego, jak bardzo majaczę. 

Morderca <33